Statystyki

Dziś 4

Wczoraj 101

W tym tygodniu 105

Wszystkie 244131

Sierpień

Naucz mnie mądrości

Daj mi Mądrość, która z Tobą zasiada na tronie. (Mdr 9, 4a.)

 

 

 

 

 

1 sierpnia

 

Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek,
bo serce napomina mnie nawet nocą.
Ty ścieżkę życia mi ukażesz, 
pełnię radości przy Tobie 
i wieczne szczęście po Twojej prawicy.
Ps 16, 7.11
 
O głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki
i nie do wyśledzenia Jego drogi! Kto bowiem poznał myśl Pana, albo kto był Jego doradcą? Lub kto Go pierwszy obdarował, aby nawzajem otrzymać odpłatę? Albowiem z Niego i przez Niego, i dla Niego jest wszystko. Jemu chwała na wieki!
Rz 11, 33-36
 
   Psalm 16 dostrzega rozumność człowieka dającą mu radość, a Paweł Apostoł w Liście do Rzymian wysławia mądrość i wiedzę Boga. Bóg jest Stwórcą wszelkich bogactw i cudów przyrody, wszystko stało się dzięki Jego stwórczemu słowu i On pozwolił zaistnieć wszelkim bytom: „Wtedy Bóg rzekł: Niech stanie się światłość – i stała się światłość.(Rdz 1, 3). „Na początku było Słowo, wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało” (J 1, 1-3). Pan nieustannie zsyła na ziemię swoje polecenia, a szybko mknie Jego słowo (Ps 147B, 15). Psalmy wyrażają wdzięczność dla Stwórcy za wszechświat, dzięki któremu utrzymujemy się przy życiu, oddychamy i żywimy się. Od Niego otrzymaliśmy też Objawienie i Prawo. „Nie uczynił tego dla innych narodów, nie oznajmił im swoich wyroków”(Ps 147B, 19-20). Nie ma więc niczego, czego byśmy nie otrzymali od Boga, jesteśmy bogato przez Niego obdarowani. Jan Kochanowski napisze: „Czego chcesz od nas Panie za Twe hojne dary, czego za dobrodziejstwa, którym nie masz miary? Kościół Cię nie ogarnie, wszędy pełno Ciebie, i w otchłaniach i morzu, na ziemi i w niebie.”
 
 
2 sierpnia

 

Widok wschodzącego słońca mówi nam,
że jest ono czymś najbardziej godnym podziwu,
dziełem Najwyższego.
Wielki jest Pan, który je uczynił 
i na którego rozkaz spieszy się ono w swoim biegu.
Księżyc też świeci zawsze w swojej porze,
aby ustalać czas i być wiecznym znakiem.
Wspaniałość gwiazd jest pięknością nieba,
błyszczącą ozdobą na wysokościach Pana.
Patrz na tęczę i wychwalaj Tego, kto ją uczynił,
nadzwyczaj piękna jest w swoim blasku.
Istnieje wiele tajemnic jeszcze większych niż te,
widzimy bowiem tylko nieliczne Jego dzieła.
Pan bowiem uczynił wszystko 
a bogobojnym dał mądrość.
Syr 43, 2.5-6.9.11.32-33
 
   Przyroda nieożywiona i ożywiona jest otwartą dla każdego księgą, mówiącą o Bogu. Księga Mądrości Syracha wysławia Boga: Wielki Jest Pan, wskazując Jego dzieła: słońce, księżyc, gwiazdy. Współcześni astronomowie szacują, że to co nazywamy gwiazdami, to nie do ogarnięcia ogrom, zawierający sto milionów galaktyk, a w każdej ponad sto milionów gwiazd. Pojęcie „gwiazda” oznacza po prostu świecące ciało niebieskie, którego promienie docierają do Ziemi. Wszechświat wraz z milionami gwiazd i planet poruszających się według precyzyjnych prawideł na określonych orbitach, jest wspaniałym znakiem wielkości jego Stwórcy. Autor natchniony zauważa, jak wiele jest tajemnic,  my poznaliśmy dotąd nieliczne dzieła Boga, z których gwiazdy są błyszczącą ozdobą na wysokościach Pana,  On uczynił wszystko. Więc Jemu śpiewamy pieśń chwały.
 
 
3 sierpnia

 

Jeżeli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią Boga, który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając; a na pewno ją otrzyma. Niech zaś prosi z wiarą, a nie wątpi o niczym. Kto spośród was jest mądry i rozsądny? Niech wykaże się w swoim nienagannym postępowaniu uczynkami dokonanymi z łagodnością właściwą mądrości! Mądrość zaś zstępująca z góry jest przede wszystkim czysta, dalej, skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, wolna od względów ludzkich i obłudy. Owoc zaś sprawiedliwości sieją w pokoju ci, którzy zaprowadzają pokój.
Jk 1, 5-6a; 3, 13.17-18
 
   Święty Jakub Apostoł w swoim liście, zachęca, żeby prosić Boga o mądrość, bo udziela On jej chętnie. Prosić mamy również o wiarę, a na pewno ją otrzymamy. Podaje też definicję mądrości, która jest darem Boga: czysta, skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna Bożemu prawu, pełna miłosierdzia wobec innych ludzi i dobrych owoców. Jest wolna od obłudy i względów ludzkich. Owocem jej jest sprawiedliwość i pokój.
 
 
4 sierpnia

 

Nie wydawaj duszy swej smutkowi
ani nie dręcz siebie myślami.
Radość serca jest życiem człowieka,
a wesołość męża przedłuża dni jego.
Miłuj swoją duszę, pociesz swoje serce,
i oddal długotrwały smutek od siebie,
bo smutek zgubił wielu
i nie ma z niego żadnego pożytku.
Zazdrość i gniew skracają dni,
a zmartwienie sprowadza przedwczesną starość.
Gdy serce pogodne – dobry apetyt,
zatroszczy się ono o pokarmy.
Syr 30, 21-25
 
   Wczesne chrześcijaństwo przyjęło Księgę Mądrości Syracha jako „poradnik” praktycznego postępowania. W przytoczonym fragmencie znajdujemy zachętę do radości, która przedłuża życie, odwrotnie niż smutek, który życie skraca. Podobny, negatywny, wpływ na życie ludzkie mają gniew i zazdrość, powodujące przedwczesną starość. W Psalmie 18 Bóg jest określony przez Dawida jako moc, jako Ten, który darzy zręcznością, świeżością i pogodą ducha w niebezpieczeństwach. „Miłuję Cię Panie, Mocy moja. On daje moim nogom rączość nóg łani i stawia mnie na wyżynach”. Kiedy Pan jest z nami, nie lękamy się przeszkód, lecz podążamy śmiało i z radością nawet trudną drogą życia.
 
 
5 sierpnia

 

Pamiętaj, synu, na Pana,
przez wszystkie dni twoje!
Przez wszystkie dni twojego życia
spełniaj uczynki miłosierne
i nie chodź drogami nieprawości,
ponieważ ci, którzy postępują właściwie,
doznają powodzenia 
we wszystkich swych czynach.
A wszystkim, którzy postępują sprawiedliwie,
dawaj jałmużnę z majętności swojej.
I niech oko twoje nie będzie skąpe
w czynieniu jałmużny.
Nie odwracaj twarzy od żadnego biedaka,
a nie odwróci się od ciebie oblicze Boga.
Z tego, co masz, według swej zasobności
dawaj jałmużnę! Będziesz miał mało, 
daj mniej - ale nie wzbraniaj się 
dawać jałmużny nawet z małego!
Tak zaskarbisz sobie wielkie dobra
na dzień potrzeby, ponieważ jałmużna 
wybawia od śmierci i nie pozwala 
wejść do ciemności.
Jest wspaniałym darem dla tych, 
którzy ją dają przed obliczem Najwyższego.
Czym się brzydzisz, nie czyń nikomu.
Udziel twego chleba głodnemu,
a szat swoich udziel nagim.
Szukaj rady u każdego mądrego.
W każdej chwili uwielbiaj Pana Boga 
i proś Go, aby drogi twoje były proste
i aby doszły do skutku
wszystkie twoje zamiary i pragnienia.
Tb 4, 5-11.15a.16a.18a.19a
 
   Przebywający na wygnaniu w Niniwie Tobiasz udziela synowi rad co do prawego postępowania. Jest tutaj wymienione, czego nie należy czynić: nie czynić niczego, czym sami się brzydzimy. Jest to przeciwieństwo przykazania miłości bliźniego. Jego skrót w ewangelii brzmi jako jej złota zasada: Wszystko co byście chcieli, żeby ludzie wam czynili, i wy im czyńcie (Mt 7,12). Jako postępowanie pozytywne Tobiasz wymienia: udzielanie swojego chleba głodnemu, dawanie swoich szat nagiemu, szukanie rady u ludzi mądrych, wielbienie Pana Boga, upraszanie u Boga, by drogi naszego życia były proste i żeby doszły do skutku nasze zamiary i pragnienia. Tylko tyle i aż tyle.
 
 
6 sierpnia

 

Początkiem każdego dzieła – słowo,
a przed każdym działaniem – myśl.
Syr 37, 16
 
Szczęśliwy mąż, który ćwiczy się w mądrości
i który się radzi swego rozumu.
Ona zasłoni go przed żarem
i odpoczywać będzie w jej chwale.
Ten, co Pana się boi, będzie tak czynił,
a kto trzyma się Prawa, posiądzie mądrość.
Jak matka wyjdzie ona naprzeciw niego
i jak młoda małżonka go przyjmie.
Nakarmi go chlebem rozumu 
i napoi go wodą mądrości.
Oprze się on na niej i nie upadnie,
zbliży się do niej i nie będzie zawstydzony.
Wywyższy ona go ponad jego bliskich
i pośród zgromadzenia otworzy mu usta.
Znajdzie on wesele i wieniec uniesienia,
i wieczne imię odziedziczy. 
Syr 14, 20.27; 15, 1-6
 
   Kolejny fragment Księgi Mądrości Syracha – kantyk o mądrym mężu - jest pochwałą rozumu i zachętą do rozumnego zastanowienia przed podjęciem każdego działania. Pozytywne skutki w ćwiczeniu się w mądrości to ostatecznie znalezienie solidnego oparcia w życiu, mądre zabieranie głosu w społeczności, radość, wesele i szczęśliwa wieczność. W Starym Testamencie nie była jeszcze znana idea wiecznego zbawienia w niebie, którą otrzymaliśmy dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa i dzięki darowi Ducha Świętego.
 
 
7 sierpnia

 

Nic nie czyń bez zastanowienia,
a nie będziesz żałował swego czynu.
Na drogę wyboistą nie wchodź, 
abyś nogą nie uderzył o kamień.
Nie czuj się bezpieczny na drodze bez przeszkód
i miej się na baczności na swoich ścieżkach.
Albowiem kto wierzy Prawu, zachowuje przykazania,
a kto zaufał Panu, nie poniesie szkody.
Nie spadnie zło na bojącego się Pana,
a jeśli będzie doświadczany, dozna wybawienia.
Ale nie przebieraj miary względem żadnego człowieka
i nie czyń nic bez zastanowienia! 
Syr 32, 19-22.24; 33, 1.30 
 
Bojaźń Pana jest początkiem mądrości,
wspaniała zapłata dla tych, co według niej postępują.
Ps 111, 10ab
 
   Księga Mądrości Syracha jest swego rodzaju podręcznikiem codziennej mądrości. Pochwala ona rozumność postępowania: Nic nie czyń bez zastanowienia, i drogę zaufania Bożemu Prawu: kto zaufał Panu, nie poniesie szkody, nawet wtedy, gdy będzie doświadczany. Jeszcze raz podkreślone jest rozumne postępowanie: nie czyń nic bez zastanowienia. Bóg pragnie, by człowiek nie był niewolnikiem, lecz by był wolny i rozumny. „Bojaźń Boża” to szacunek dla Boga, należny Jemu z racji Jego dobroci i wspaniałomyślności.
 
 
8 sierpnia

 

Mąż, który podróżował, zna wiele rzeczy
i mądrze przemawiać będzie, 
kto ma wielkie doświadczenie.
Często byłem w niebezpieczeństwie śmierci
i dzięki temu doświadczeniu zostałem ocalony.
Duch bojących się Pana żyć będzie,
albowiem ich nadzieja jest w Tym, który ich zbawia.
Ten, kto boi się Pana,
niczego lękać się nie będzie ani obawiać
albowiem On sam jest jego nadzieją. 
Szczęśliwa dusza tego, który się boi Pana.
Oczy Pana są nad tymi, którzy Go miłują –
tarcza potężna i podpora silna,
ochrona przed gorącym wichrem 
i osłona przed żarem południa,
zabezpieczenie przed potknięciem się i pomoc w upadku.
Podnosi On duszę i oświeca oczy,
daje zdrowie, życie i błogosławieństwo.
Syr 34, 9.12-15a.16-17
 
   Rozdział 34 Księgi Mądrości Syracha opisuje na początku męża, który zdobył życiowe doświadczenie i może nim służyć innym. Mimo wielu niebezpieczeństw, które napotykał, został ocalony. Jej autor w drugiej części tego fragmentu sławi Pana, Jego zbawcze działanie, które daje nadzieję wiernemu jako tarczę, podporę, ochronę przed gorącym wichrem i żarem południa, zabezpieczenie przed potknięciem i pomoc w razie upadku. Nade wszystko jednak Pan: Podnosi duszę i oświeca oczy, daje zdrowie, życie i błogosławieństwo. Tak widzi autor Boga, a od człowieka zależy, czy w swoim życiu z wiarą i nadzieją spieszy współpracować z łaską Pana.
 
 
9 sierpnia

 

Mąż bywa poznany z wejrzenia,
z wyglądu twarzy poznaje się rozumnego.
Ubranie męża, uśmiech ust 
i chód jego mówią o nim, kim jest.
Bywa upomnienie, ale nie w porę,
niejeden milczy, a jednak jest mądry.
O ileż lepiej jest upomnieć, niż trwać w gniewie.
Kto uznaje swój błąd, ustrzeże się szkody.
Niejeden milczący uznany został za mądrego,
a innego skutkiem wielomówstwa znienawidzono.
Jeden milczy, bo nie wie co odpowiedzieć, a drugi milczy,
gdyż umie czekać na stosowną chwilę.
Mędrzec słowami zdobywa sobie miłość,
uprzejmości głupich będą wzgardzone.
Syr 19, 29-30; 20,1-3.5-6.13 
 
   W odczytanym fragmencie Księga Syracha kreśli sylwetkę pozytywną człowieka. Na sylwetkę mężczyzny wywiera zdecydowany i wyraźny wpływ jego charakter i postępowanie. Mężczyznę rozumnego poznaje się z jego wejrzenia, wyglądu twarzy, stylu ubrania, uśmiechu, ze sposobu chodzenia. Pozytywną cechą jego charakteru jest upomnienie w porę i milczenie w porę, nietrwanie w gniewie, unikanie wielomówstwa, mądre słowo, którym zdobywa się miłość i unikanie głupich uprzejmości. Szersze uzupełnienie tych pozytywnych cech można znaleźć w innych księgach: w Księdze Psalmów i księgach Nowego Testamentu. W następnym dniu umieszczony jest opis dzielnej niewiasty.
 
 
10 sierpnia

Niewiastę dzielną któż znajdzie?
Jej wartość przewyższa perły.
Serce małżonka jej ufa,
na zyskach mu nie zbywa;
Nie czyni mu źle, ale dobrze
przez wszystkie dni jego życia.
O len się stara i wełnę,
pracuje starannie rękami.
Podobnie jak okręt kupiecki
żywność sprowadza z daleka.
Przepasuje mocą swe biodra,
umacnia swoje ramiona.
Już widzi pożytek ze swej pracy:
jej lampa wśród nocy nie gaśnie.
Otwiera dłoń ubogiemu,
do nędzarza wyciąga swe ręce.
Strojem jej siła i godność,
do dnia przyszłego się śmieje.
Otwiera usta z mądrością,
na języku jej miłe nauki.
Bada bieg spraw domowych,
nie jada chleba lenistwa.
Powstają synowie, by szczęście jej uznać,
i mąż, żeby ją sławić.
Prz 31, 10-14.17-18.20.25-28
 
   Księga Przysłów opisuje dzielną niewiastę, a każde zdanie tej pieśni opisuje trafnie poszczególne jej pozytywne cechy. Z pewną dozą humoru porównana jest kobieta do okrętu, zwożącego wszystko na potrzeby domu. Współczesną kobietę widzimy często raczej z siatkami i torbami, jak zdąża z marketu z zakupami do domu. Choć pieśń ta odnosi się do żony i matki, to odnieść ją można do każdej kobiety, która: cieszy się zaufaniem rodziny, dba o domowników, jest pracowita, troszczy się o ubogich, cechuje ją osobista godność i siła, mówi mądrze i poucza w miły sposób, nie bywa leniwa i stara się ogarnąć całość spraw życiowych, mąż, dzieci i rodzina darzą ją szacunkiem i miłością.
   We współczesnym świecie coraz większy jest udział mężczyzn w życiu rodzinnym, w codziennej trosce o dzieci i sprawy domowe takie jak zakupy czy sprzątanie. Również ojciec bierze odpowiedzialność za wprowadzenie swoich dzieci w życie religijne.
 
 
11 sierpnia

 

Mądrość jest wspaniała i niewiędnąca: 
ci łatwo ją dostrzegą, którzy ją miłują,
i ci ją znajdą, którzy jej szukają,
uprzedza bowiem tych, co jej pragną,
wpierw dając im się poznać.
Kto dla niej wstanie o świcie, 
ten się nie natrudzi,
znajdzie ją bowiem siedzącą u drzwi swoich.
O niej rozmyślać - to szczyt roztropności, 
a kto z jej powodu nie śpi, wnet się trosk pozbędzie:
sama bowiem obchodzi i szuka tych, 
co są jej godni, 
objawia się im łaskawie na drogach
i wychodzi naprzeciw wszystkim ich zamysłom.
Początkiem jej najprawdziwszym - pragnienie nauki,
a staranie o naukę - to miłość,
miłość zaś - to przestrzeganie jej praw, 
a poszanowanie praw to rękojmia nieśmiertelności,
a nieśmiertelność przybliża do Boga.
Mdr 6, 12-19
 
   Hymn na cześć mądrości w tej księdze napisany jest piękną poezją z licznymi stwierdzeniami paradoksalnymi: Kto dla niej wstanie o świcie, ten się nie natrudzi, a kto z jej powodu nie śpi, wnet się trosk pozbędzie. Mądrość zbliża wiernego do nieśmiertelności, bo widzi życie wiernego z perspektywy Boga, a nie tylko życia doczesnego.
 
 
12 sierpnia

 

Tak więc pragnienie Mądrości wiedzie do królestwa.
Zatem jeśli wam miłe trony i berła, 
o władcy ludów, czcijcie Mądrość,
byście królowali na wieki.
Oznajmię, czym jest Mądrość i jak się zrodziła, 
i nie zakryję przed wami tajemnic. 
Pójdę jej śladem od początku stworzenia,
jej znajomość wydobędę na światło i prawdy nie pominę.
Nie pójdę też drogą zżerającej zazdrości,
bo ona z Mądrością nie ma nic wspólnego:
wielu mądrych to zbawienie świata,
a król rozumny to szczęście narodu.
Posłuchajcie więc słów moich, a odniesiecie korzyść.
Dlatego się modliłem i dano mi zrozumienie,
przyzywałem i przyszedł na mnie duch Mądrości.
Mdr 6, 20-25; 7, 7
 
   Autor zwraca się do królów i władców, by starali się o Mądrość jako dar Boga, bo wielu mądrych to zbawienie świata, a król rozumny to szczęście narodu. Każdy mądry człowiek jest cenny dla społeczności, w której żyje. Życie Izraela i innych narodów nie zawsze toczyło się pod wodzą królów mądrych. Wielu z nich doprowadziło lud Izraela do odejścia od Przymierza  i utraty wolności. Kiedy grzech bałwochwalstwa zaczął panować i skaził ziemię Izraela w VI wieku przed Chrystusem, najazd wojsk imperium babilońskiego doprowadził do utraty wolności i rozproszenia Żydów wśród innych narodów. Mądrość jest ważna nie tylko w życiu doczesnym, lecz istotna dla naszego zbawienia. Dopiero nawrócenie i powrót do Boga i Jego przymierza spowodował odzyskanie przez Żydów wolności i odbudowę Jerozolimy i kraju.
 
 
13 sierpnia

 

Przeniosłem ją nad berła i trony 
i w porównaniu z nią za nic miałem bogactwa.
Nie porównałem z nią drogich kamieni,
bo wszystko złoto wobec niej jest garścią piasku, 
a srebro przy niej ma wartość błota.
Umiłowałem ją nad zdrowie i piękność
i wolałem mieć ją aniżeli światło,
bo nie zna snu blask od niej bijący.
A przyszły mi wraz z nią wszystkie dobra 
i niezliczone bogactwa w jej ręku.
Ucieszyłem się ze wszystkich, bo wiodła je Mądrość, 
a nie wiedziałem, że ona jest ich rodzicielką.
Rzetelnie poznałem, bez zazdrości przekazuję
i nie chowam dla siebie jej bogactwa.
Jest bowiem dla ludzi skarbem nieprzebranym: 
ci, którzy go zdobyli, przyjaźń sobie Bożą zjednali, 
podtrzymani darami, co biorą początek z karności.
Mdr 7, 8-14
 
   Wobec Mądrości, jak stwierdza autor, wszelkie dobra ziemskie – bogactwo, władza, a nawet zdrowie i piękność, mają znaczenie niewielkie. Mądrość jest skarbem nieprzebranym i natchniony autor pragnie podzielić się z czytelnikiem tym bogactwem, jakie ona daje. Przekazuje ją bez zazdrości i nie zachowuje jej bogactwa dla siebie.
 
 
14 sierpnia

 

Oby mi Bóg dał słowo odpowiednie do myśli
i myślenie godne tego, co mi dano! 
On jest bowiem i przewodnikiem Mądrości,
i tym, który mędrcom nadaje kierunek.
W ręku Jego i my, i nasze słowa,
roztropność wszelka i umiejętność działania.
On mi dał bezbłędną znajomość rzeczy:
poznać budowę świata i siły żywiołów,
początek i kres, i środek czasów, 
odmiany przesileń i następstwa pór,
obroty roczne i układy gwiazd,
naturę zwierząt i popędy bestii, 
moce duchów i myślenie ludzkie,
różnorodność roślin i siły korzeni.
Poznałem i co zakryte, i co jest jawne, 
pouczyła mnie bowiem Mądrość 
- sprawczyni wszystkiego!
Mdr 7, 15-21
 
   Mądrość daje bezbłędną znajomość rzeczy, nie tylko wiedzę i poznanie, które umożliwia badanie Wszechświata, przyrody i rządzących nimi praw. Daje ona wgląd w istotę rzeczy, która bywa zakryta pod zewnętrzną powłoką. Przewodnikiem mądrości jest Bóg, On mędrcom nadaje kierunek, a my wszyscy jesteśmy, ze wszystkimi naszymi umiejętnościami, w Jego ręku. Bóg poucza według swej Mądrości i On jest pierwszym sprawcą wszystkiego. „Wszystko przez Niego się stało, co się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi. A światłość w ciemnościach świeci, lecz ciemność jej nie ogarnęła (J, 1-5).
 
 
15 sierpnia

 

Jest bowiem w niej duch rozumny, święty, 
jedyny, wieloraki, subtelny,
rączy, przenikliwy, nieskalany, jasny, 
niecierpiętliwy, miłujący dobro, bystry,
niepowstrzymany, dobroczynny, ludzki,
trwały, niezawodny, beztroski, 
wszechmogący i wszystkowidzący,
przenikający wszelkie duchy 
rozumne, czyste i najsubtelniejsze.
Mądrość bowiem jest ruchliwsza od wszelkiego ruchu 
i przez wszystko przechodzi, 
i przenika dzięki swej czystości.
Jest bowiem tchnieniem mocy Bożej
i przeczystym wypływem chwały Wszechmocnego, 
dlatego nic skażonego do niej nie przylgnie.
Jest odblaskiem wieczystej światłości,
zwierciadłem bez skazy działania Boga, 
obrazem Jego dobroci.
Jedna jest, a wszystko może, 
pozostając sobą, wszystko odnawia,
a przez pokolenia zstępując w dusze święte, 
wzbudza przyjaciół Bożych i proroków.
Mdr 7, 22-27
 
   Przytoczony fragment Księgi Mądrości opisuje Mądrość Bożą, w której można rozpoznać działanie Ducha Bożego. Cechuje ją wieczysta światłość, dobroć, ale i wszechmoc. Ostatni fragment można odnieść do Ducha Świętego z Nowego Testamentu, a Jego działanie opisane jest z pomocą licznych przenośni jako: tchnienie mocy Bożej i odblask wieczystej światłości. Dobroczynny i dynamiczny jest Pan, i wszystko może, a pozostając sobą, wszystko odnawia.
 
 
16 sierpnia

 

Bóg bowiem miłuje tylko tego, kto przebywa z Mądrością.
Bo ona piękniejsza niż słońce i wszelki gwiazdozbiór.
Porównana ze światłością - uzyska pierwszeństwo,
sięga potężnie od krańca do krańca
i włada wszystkim z dobrocią.
Ją to pokochałem, jej od młodości szukałem: 
pragnąłem ją sobie wziąć za oblubienicę 
i stałem się miłośnikiem jej piękna.
Sławi ona swe szlachetne pochodzenie,
gdyż obcuje z Bogiem i miłuje ją Władca wszechrzeczy,
bo jest wtajemniczona w wiedzę Boga 
i w Jego dziełach dokonuje wyboru.
Jeśli w życiu bogactwo jest dobrem pożądanym,
cóż cenniejszego niż Mądrość, która wszystko sprawia?
Jeśli rozwaga jest twórcza, które ze stworzeń
bardziej twórcze niż Mądrość?
I jeśli kto miłuje sprawiedliwość, jej to dziełem są cnoty: 
uczy bowiem umiarkowania i roztropności,
sprawiedliwości i męstwa, od których nie ma dla ludzi 
nic lepszego w życiu.
Mdr 7, 28-29; 8,1-7
 
   Przeczytany fragment to wspaniała poetycka próba oddania piękna Mądrości Bożej, jako bardzo twórczej cechy boskiej. Mądrość jest wspanialsza od światłości, która w Starym Testamencie była cechą Boga, boskim znakiem życia, a przeciwieństwem jej jest ciemność, symbolizująca grzech i życie bez Boga. W dalszych strofach znajdujemy bardziej praktyczne sprawności moralne człowieka, jakim Mądrość sprzyja: umiarkowanie, roztropność, sprawiedliwość i męstwo „od których nie ma dla ludzi nic lepszego w życiu”. Te same sprawności moralne wymienia też Platon i jego myśli o moralnych sprawnościach (czyli cnotach) człowieka są zbieżne z tymi, które wymienia Księga Mądrości.
 
 
17 sierpnia

 

A jeśli kto jest żądny wielkiej wiedzy -
ona zna przeszłość i o przyszłości wnioskuje, 
zna zawiłości słów i rozwiązania zagadek,
wiedza wyprzedza znaki i cuda, następstwa chwil i czasów.
Postanowiłem więc wziąć ją za towarzyszkę życia, 
wiedząc, że mi będzie doradczynią w dobrem, 
a w troskach i w smutku pociechą.
Dzięki niej znajdę chwałę u ludu 
i cześć u starszych, sam będąc młody.
Bystrym znajdą mnie w sądzie, wzbudzę podziw u możnych.
Gdy będę milczał - wyczekiwać będą, a gdy przemówię - uważać;
i jeśli długo przemawiać będę - położą rękę na ustach.
Przez nią zdobędę nieśmiertelność, 
zostawię wieczną pamięć potomnym.
Okażę się dobrym wśród ludu i mężnym na wojnie.
Wszedłszy do swego domu przy niej odpocznę,
bo obcowanie z nią nie sprawia przykrości 
ani współżycie z nią nie przynosi udręki, ale wesele i radość.
Mdr 8, 8-13.15b.16
 
   Zaskakujące, wręcz paradoksalne są cechy mądrości, którą autor natchniony odróżnia od wiedzy: jest doradczynią w dobru, w troskach i w smutku pociechą, władcy pomaga być dobrym dla ludu i mężnym na wojnie, nie sprawia przykrości, ani udręki, ale wesele i radość. Przez nią zdobędę nieśmiertelność – stwierdza śmiało autor.
 
 
18 sierpnia

 

Gdym sobie nad tym pomyślał
i rozważyłem to w sercu, 
że w zażyłości z Mądrością leży nieśmiertelność,
w przyjaźni z nią - szlachetna rozkosz, 
w dziełach jej rąk - nieprzebrane bogactwa, 
a roztropność - we wspólnych z nią ćwiczeniach
i sława w posiadaniu jej nauki;
krążyłem, jak by ją wziąć do siebie.
Byłem dzieckiem dorodnym
i dusza dobra przypadła mi w udziale, 
a raczej: będąc dobrym wszedłem do ciała nieskalanego.
Wiedząc jednak, że nie zdobędę jej inaczej, 
tylko jeśli Bóg udzieli,
a i to już było sprawą Mądrości wiedzieć, 
czyja jest ta łaska,
udałem się do Pana i błagałem Go 
i mówiłem z całego serca.
Mdr 8, 17-21
 
   Autorstwo ksiąg mądrościowych jest przez tradycję przypisywane królowi Salomonowi, choć nie on był ich rzeczywistym autorem i redaktorem. Wynika to z innego pojmowania autorstwa i redakcji w czasach starożytnych. Powoływanie się na autorstwo kogoś bardzo znanego dodawało dziełu splendoru. Szczególnego splendoru dodawało dziełom powołanie się na Salomona i Dawida. Autor księgi wie, że mądrość jest darem Boga, więc Jego należy prosić, by jej udzielił.
 
 
19 sierpnia

 

Boże przodków i Panie miłosierdzia, 
któryś wszystko uczynił swoim słowem
i w Mądrości swojej stworzyłeś człowieka,
by panował nad stworzeniami, co przez Ciebie się stały,
by władał światem w świętości i sprawiedliwości 
i w prawości serca sądy sprawował –
dajże mi Mądrość, co dzieli tron z Tobą, 
i nie wyłączaj mnie z liczby swych dzieci!
Bom sługa Twój, syn Twojej służebnicy,
człowiek niemocny i krótkowieczny,
zbyt słaby, by pojąć sprawiedliwość i prawa.
Choćby zresztą był ktoś doskonały między ludźmi,
jeśli mu braknie mądrości od Ciebie – 
za nic będzie poczytany.
Z Tobą jest Mądrość, która zna Twe dzieła, 
i była z Tobą, kiedy świat stwarzałeś,
i wie, co jest miłe Twym oczom,
co słuszne według Twych przykazań.
Wyślij ją z niebios świętych, ześlij od tronu swej chwały, 
by przy mnie będąc pracowała ze mną 
i żebym poznał, co jest Tobie miłe.
Mdr 9, 1-6.9.10
 
   Hymn ten jest piękną modlitwą o mądrość w życiu. Dajże mi Mądrość – prosi Boga w tym hymnie według tradycji król Salomon, któremu przypisywana jest cecha wybitnej mądrości. Była ona tak znana w świecie starożytnym, że spowodowała wizytę w Jerozolimie królowej Saby z Etiopii wraz z jej dworem. Autor księgi dostrzega realnie swoją krótkowieczność, niemoc, słabość i trudność w pojmowaniu prawa i sprawiedliwości: Bom człowiek niemocny i krótkowieczny, zbyt słaby, by pojąć sprawiedliwość i prawa. Prosi Boga, by Ten zesłał ze swych niebios Mądrość, by pomogła mu jako władcy, pracować i poznać, co Bogu jest miłe. Bo ten, któremu zabraknie mądrości danej od Boga, za nic będzie poczytany.
 
 
20 sierpnia

 

Ona bowiem wie i rozumie wszystko,
będzie mi mądrze przewodzić w mych czynach
i ustrzeże mnie dzięki swej chwale.
I będą przyjemne dzieła moje,
będę rozsądzał lud Twój sprawiedliwie 
i stanę się godnym tronu mego ojca.
Któż bowiem z ludzi rozezna zamysł Boży 
albo któż pojmie wolę Pana?
Nieśmiałe są myśli śmiertelników 
i przewidywania nasze zawodne,
bo śmiertelne ciało przygniata duszę 
i ziemski przybytek obciąża lotny umysł.
Mozolnie odkrywamy rzeczy tej ziemi,
z trudem znajdujemy, co mamy pod ręką, 
a któż wyśledzi to, co jest na niebie?
Któż poznał Twój zamysł, gdyś nie dał Mądrości, 
i nie zesłał z wysoka Świętego Ducha swego?
I tak ścieżki mieszkańców ziemi stały się proste, 
a ludzie poznali, co Tobie przyjemne, 
i wybawiła ich Mądrość.
Mdr 9, 11-18
 
   W dalszych strofach Księgi Mądrości kontynuowany jest hymn o potrzebie Mądrości jako daru Bożego. Mądrość Boża pragnie wybawić ludzi, więc zsyła Świętego Ducha: by przewodził w ich czynach, pomagał rozsądzać sprawiedliwie, pomagał rozeznawać zamysły Boże i poznawać Jego wolę. Wszelkie ziemskie sprawy odkrywamy mozolnie i z trudem. Dzięki Duchowi Świętemu poznajemy zamysły Boże, ścieżki nasze stają się proste, bo wybawia nas Jego Mądrość.
 
 
21 sierpnia

 

Świat cały przy Tobie jak ziarnko na szali, 
kropla rosy porannej, co spadła na ziemię.
Nad wszystkim masz litość, bo wszystko w Twej mocy, 
i oczy zamykasz na grzechy ludzi, by się nawrócili.
Miłujesz bowiem wszystkie stworzenia, 
niczym się nie brzydzisz, co uczyniłeś,
bo gdybyś miał coś w nienawiści, nie byłbyś tego uczynił.
Jakżeby coś trwać mogło, gdybyś Ty tego nie chciał? 
Jak by się zachowało, czego byś nie wezwał?
Oszczędzasz wszystko, bo to wszystko Twoje, 
Panie, miłośniku życia!
Bo we wszystkim jest Twoje nieśmiertelne tchnienie.
Dlatego nieznacznie karzesz upadających
i strofujesz, przypominając, w czym grzeszą,
by wyzbywszy się złości, w Ciebie, Panie, uwierzyli.
Mdr 11, 22-26; 12, 1-2
 
Hymn o Bogu – Miłośniku życia, wysławia dobroć Pana, który miłuje wszystkie stworzenia. Jego miłość cechuje się tym, że: nad wszystkim ma litość, niczym się nie brzydzi, wszystko stwarza z miłości, wszystko oszczędza, zamyka oczy na grzechy,  nieznacznie karze grzeszących, bo na nich Jemu zależy.  Nie na tym, by ich karać, lecz by ich nawrócić i zbawić. Już prorok Ozeasz przekazywał Izraelowi słowa Boga: „Jakże cię mogę porzucić, Efraimie, i jak opuścić ciebie, Izraelu? Moje serce na to się wzdryga i rozpalają moje wnętrzności. Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu i Efraima już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem Ja – Święty, i nie przychodzę, żeby zatracić” (Oz 11, 8-9).
 
 
22 sierpnia

 

   Głupi już z natury są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga:
z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego, który jest,
patrząc na dzieła nie poznali Twórcy,
lecz ogień, wiatr, powietrze chyże, 
gwiazdy dokoła, wodę burzliwą 
lub światła niebieskie uznali za bóstwa, które rządzą światem.
Jeśli urzeczeni ich pięknem wzięli je za bóstwa 
winni byli poznać, o ile wspanialszy jest ich Władca,
stworzył je bowiem Twórca piękności.
A jeśli ich moc i działanie wprawiły ich w podziw –
winni byli poznać, o ile jest potężniejszy Ten, kto je uczynił.
Bo z wielkości i piękna stworzeń 
poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę.
Mdr 13, 1-5
 
   Bo z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę – stwierdzenie to ukazuje olbrzymią potęgę Boga – to podstawowa myśl tego fragmentu Księgi Mądrości. Jej autor prowadzi dialog z tymi, którzy patrząc na dzieła Twórcy w przyrodzie i we Wszechświecie, a urzeczeni ich pięknem, nie zdołali pojąć Tego, który wszystko stworzył – Twórcy piękności. Uważa, że brak im mądrości. Również Apostoł Paweł mówi: „Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty – wiekuista Jego potęga oraz bóstwo – stają się widzialne dla umysłu” (Rz 1, 20).  Także Hymn Apokalipsy sławi dzieła Pana: „Ty stworzyłeś wszystko, a dzięki Twojej woli istnieje i zostało stworzone i nabyłeś Bogu krwią swoją ludzi z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu”(Ap 4, 11). Apokalipsa od sławienia tego, co stworzone, przechodzi do wielbienia zbawczego dzieła dokonanego przez Chrystusa, które jest spełnieniem i wyzwoleniem.
 
 
23 sierpnia

 

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie, w Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swojej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą nas obdarzył w Umiłowanym. W Nim odkupienie mamy przez Jego krew, odpuszczenie występków, według bogactwa Jego łaski. Szczodrze ją na nas wylał w postaci wszelkiej mądrości i zrozumienia, przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woli według postanowienia, które przedtem w Nim powziął dla dokonania pełni czasów, aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie: to, co jest w niebiosach, i to co na ziemi.
Ef 1, 3-10
 
   Hymn z Listu św. Pawła Apostoła do Efezjan wysławia Chrystusa, Głowę Kościoła, który obdarza nas bogactwem Swej łaski. Dzięki Jezusowi uzyskujemy mądrość i zrozumienie woli Bożej i zostajemy przybrani jako synowie. Przez krew Jezusa uzyskujemy odkupienie i odpuszczenie występków, dzięki bogactwu Jego łaski, szczodrze na nas wylewanej przez prawie dwa tysiąclecia. Zostajemy też obdarowani mądrością i zrozumieniem Bożej ekonomii zbawienia. Dzięki Jezusowi zostaje zjednoczone to co w niebiosach i to co jest na ziemi - jest to darmo nam dany dar zbawienia. Za ten wielki dar błogosławimy Boga Ojca, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego.
 
 
24 sierpnia

 

Synu, jeżeli masz zamiar służyć Panu,
przygotuj swą duszę na doświadczenie!
Zachowaj spokój serca i bądź cierpliwy,
a nie trać równowagi w czasie utrapienia!
Przylgnij do Niego, a nie odstępuj,
abyś był wywyższony w twoim dniu ostatnim.
Przyjmij wszystko, co przyjdzie na ciebie,
a w zmiennych losach utrapienia bądź wytrzymały!
Bo w ogniu doświadcza się złoto,
a ludzi miłych Bogu – w piecu utrapienia. 
Bądź Mu wierny, a On zajmie się tobą,
prostuj swe drogi i Jemu zaufaj!
Którzy boicie się Pana, spodziewajcie się dobra,
wiecznego wesela i zmiłowania!
Którzy się Pana boją, przygotują swe serca,
a przed obliczem Jego uniżą swe dusze.
Wpadnijmy raczej w ręce Pana niż w ręce ludzi:
jaka jest bowiem Jego wielkość, takie też i miłosierdzie. 
Syr 2, 1-6.9.17-18
 
   Pieśń z Księgi Syracha poucza nas o podstawach życia wiary, które przechodzi chwile doświadczeń, trudności i zmagań. Zadaje pytanie, co należy czynić, kiedy przychodzi na nas trudne doświadczenie? Otóż księga ta doradza: być zdecydowanym trwać przy Bogu, zachować pokój serca, nie tracić równowagi, cierpliwie przeczekać doświadczenie, przylgnąć do Pana, zaakceptować nie zawsze dające się zrozumieć trudności, być wytrzymałym i wiernym. Kiedy pozostajemy wierni Panu w naszych trudnościach i w codziennych sprawach i Jemu zaufamy, On na pewno zajmie się naszymi sprawami. W końcowej strofie autor stwierdza, że lepiej wpaść w ręce Boga, niż w ręce ludzi, bo Pan jest wielki, wierny i miłosierny na miarę Swej wielkości.
 
 
25 sierpnia

 

Jałmużna męża jest u niego jak pieczęć
a dobrodziejstwa człowieka chowa jak źrenicę oka.
Potem wreszcie powstanie i odda im,
sprawi też, że odpłata każdemu z nich będzie dana.
Tym zaś, którzy się nawracają, daje drogę powrotu
i pociesza tych, którym brakło wytrwałości.
Jakże wielkie jest miłosierdzie Pana 
i przebaczenie dla tych, którzy się do Niego nawracają,
albowiem ludzie nie wszystko mogą
i żaden człowiek nie jest nieśmiertelny.
Syr 17, 22-24.29-30
 
   Jakże wielkie jest miłosierdzie Pana i przebaczenie dla tych, którzy się do Niego nawracają. Ten fragment Księgi Syracha współbrzmi z Psalmem 145, 8-9: „Pan jest łagodny i miłosierny, nieskory do gniewu i bardzo łaskawy. Pan jest dobry dla wszystkich, a Jego miłosierdzie nad wszystkim co stworzył”. Syrach wskazuje także na jałmużnę, czyli wspieranie potrzebujących. Mówi o tym też Apostoł Paweł – że jałmużna, jako dar miłości, zakrywa wiele grzechów, a radosnego dawcę miłuje Bóg (2Kor 9, 6-7).
 
 
26 sierpnia

 

Kiedy człowiek myśli, że skończył, to nawet nie rozpoczął,
a kiedy się zatrzyma, nie wie co robić dalej.
Kimże jest człowiek i jakie jest jego znaczenie?
Cóż jest jego dobrem i cóż złem jego?
Liczba dni człowieka, 
jeśli wiek jego jest długi – dosięga stu lat.
Jak kropla wody zaczerpnięta z morza lub ziarnko piasku,
tak jest trochę lat wobec dnia wieczności.
Dlatego Pan cierpliwy jest dla ludzi
i wylał na nich swoje miłosierdzie.
Zobaczył On i wie, że koniec ich godny litości
i dlatego pomnożył swoje przebaczenie.
Miłosierdzie człowieka – nad jego bliźnim,
a miłosierdzie Pana – nad całą ludzkością:
On karci, wychowuje, poucza 
i zawraca jak pasterz swoją trzodę.
Lituje się nad tymi, którzy przyjmują Jego pouczenie 
i którzy się spieszą do Jego przykazań.
Syr 18, 7-14
 
   W pierwszej części tego hymnu zawartych jest kilka myśli o kruchości człowieka, którego życie na ziemi, nawet jeżeli trwa sto lat, jest jak kropla wody w morzu, jak ziarnko piasku wobec wieczności. Jak bardzo trafne jest zdanie: Kiedy człowiek myśli, że skończył, to nawet nie rozpoczął. Bywa, że otrzymujemy w życiu nowe nieoczekiwane zadanie, kiedy myślimy już tylko o odpoczynku. W drugiej części wysławiane jest miłosierdzie Boga wobec każdego człowieka i całej ludzkości i Jego wielka cierpliwość. Człowiek jest też wezwany do miłosierdzia i cierpliwości wobec swoich bliźnich. Bóg porównany jest do pasterza, który wychowuje, poucza, karci i kieruje swoją trzodą. On lituje się nad tymi, którzy przyjmują Jego pouczenia, wylewa na nich swoje miłosierdzie i pomnaża swoje przebaczenie.
 
 
27 sierpnia

 

Synu, do dobrych uczynków nie dodawaj przygany 
ani przykrego słowa do każdego daru.
Czyż upału nie łagodzi rosa?
Tak lepsze słowo jest niż podarunek.
Oto, czy nie jest lepsze słowo niż dobry datek?
A jedno z drugim łączy się u człowieka życzliwego.
Ucz się, zanim ci przyjdzie przemawiać,
i miej staranie o siebie, zanim zasłabniesz.
Zanim sąd wydasz, zbadaj siebie samego,
a w godzinę obrachunku znajdziesz przebaczenie.
Człowiek mądry we wszystkim zachowa ostrożność
a w dniach, kiedy grzechy panują, powstrzyma się od błędu.
Syr 18, 15-17.19-20.27 
 
   Księga Syracha w rozdziale 18 zachęca nie tylko do dobrych uczynków, lecz do miłych słów i unikania słów przykrych przy dawaniu naszych darów: lepsze słowo jest niż podarunek, lepsze słowo niż dobry datek. U człowieka życzliwego łączy się dobry datek z dobrym słowem. Z dobrym słowem łączy się też osąd innych ludzi – więc zanim sąd wydasz, zbadaj siebie samego. Starać się mamy o to, by dostrzegać w każdym człowieku raczej dobro, niż w pierwszej kolejności tylko cechy złe.
 
 
28 sierpnia

 

Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Boga. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, aby się znowu pogrążyć w bojaźni. Ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba, Ojcze! Sam duch daje świadectwo naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to dziedzicami, dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa. Jeżeli wspólnie z Nim cierpimy, to wspólnie będziemy przebywać w chwale.
Rz 8, 14-17
 
   Paweł Apostoł w Liście do Rzymian przypomina swoim adresatom, że nie otrzymali ducha niewoli, lecz prowadzi ich Duch Boży. Ten darmo nam dany dar przybrania za synów pozwala nam mówić do Boga: Abba, Ojcze! Wielki to dar, mało uświadamiany w codzienności. Łatwo przechodzimy nad nim do porządku dziennego. Jezus uczy swoich uczniów mówić do Boga – Ojcze nasz. To jest bardzo radosne dla nas stwierdzenie. Ważne jest też cierpienie, które akceptujemy z miłości do Boga. Tak przyjęte krzyże i krzyżyki dnia codziennego dzięki Chrystusowi, Jego męce i zmartwychwstaniu, przyczynią się do naszego wzrastania w wierze, a po śmierci do przebywania w Jego chwale.
 
 
29 sierpnia

 

Jeżeli domu Pan nie zbuduje,
na próżno się trudzą, którzy go wznoszą.
Jeżeli miasta Pan nie strzeże, daremnie czuwają straże.
Daremne jest wasze wstawanie przed świtem
i przesiadywanie do późna w nocy.
Chleb spożywacie zapracowany ciężko,
a Pan i we śnie darzy swych umiłowanych.
Oto synowie są darem Pańskim, a owoc łona nagrodą.
Jak strzały w ręku wojownika, 
tak synowie zrodzeni w młodości.
Szczęśliwy człowiek, który nimi napełnił swój kołczan.
Nie zawstydzi się, gdy będzie się spierał
ze swymi nieprzyjaciółmi w sądzie. 
Ps 127
 
   Psalm 127 przedstawia życie wiernego w sposób paradoksalny. Z doświadczenia życiowego wiemy, że aby mieć dom, trzeba go najpierw zbudować, a potem zaopatrzyć w odpowiednie zamknięcia, żeby nam czegoś nie ukradziono. A jednak próżne jest nasze staranie o to wszystko, jeżeli Pana nie ma w naszym trudzie budowy i czuwania. W rzeczy samej wszystko czym jesteśmy i wszystko co mamy – mamy dzięki Bogu. Wiele razy doświadczyliśmy opieki Jego Opatrzności nad nami. Możemy poczuć się szczęśliwi, radośni i bezpieczni, mając serce i umysł pełne wdzięczności wobec Boga za mnogość Jego darów każdego dnia. Ostatecznie wszystko zawdzięczamy Jemu. Każdy z nas ma swego Anioła Stróża, by pomagał nam w różnych naszych potrzebach.
 
 
30 sierpnia

 

Wyrośnie różdżka z pnia Jessego,
wypuści odrośl z jego korzeni.
I spocznie na niej Duch Pański,
Duch mądrości i rozumu,
Duch rady i męstwa,
Duch wiedzy i bojaźni Pańskiej.
Upodoba sobie w bojaźni Pańskiej.
Nie będzie sądził z pozorów
ani wyrokował według pogłosek;
raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie
i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok.
Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika,
tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego.
Sprawiedliwość będzie mu pasem na biodrach
a wierność przepasaniem lędźwi.
Zła czynić nie będą ani działać na zgubę 
po całej mej górze,
bo kraj się napełni znajomością Pana,
na kształt wód, które przepełniają morze.
Iz 11, 1-5.9
 
   Prorok Izajasz zapowiada czasy Mesjasza i kreśli cechy Bożego Pomazańca, którym okazał się Jezus. Będzie On pochodził z rodu Dawida, który był synem Jessego. Dzięki temu, że spocznie na Nim Duch Pański, cechować się będzie mądrością, rozumem, męstwem, wiedzą, miłością i pełnią wierności, nie będzie sądził z pozorów, upodoba sobie w biednych i pokornych, będzie rozsądzał sprawiedliwie. Będzie zdecydowanym wrogiem gwałtowników, i sprawi, że kraj napełni się znajomością Boga. Z tej księgi zaczerpnięta jest lista darów Ducha Świętego, którą przypominamy sobie co roku z okazji Świąt Zesłania Ducha Świętego, a więc dar: mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, bojaźni Pańskiej i pobożności. Darów wymienionych jest siedem, co oznacza pełnię.
 
 
31 sierpnia

 

To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. 
J 14, 25-28
 
   W czasie Wieczerzy Paschalnej – Ostatniej Wieczerzy – Jezus przekazuje apostołom, ważne dla nich i dla założonego przez Niego Kościoła, myśli i zapowiedzi. Zapowiada posłanie do apostołów Ducha Świętego, pozostawia im Swój pokój, poleca, żeby się nie trwożyli i nie lękali, i przygotowuje ich na Swoje odejście do Ojca. Wiele słów z nauczania Jezusa stało się zrozumiałe dla Apostołów i uczniów dopiero po Zesłaniu Ducha Świętego. Czytając ewangelie i Dzieje Apostolskie, fakt po fakcie, możemy stwierdzić, że Duch Święty przypomniał im wszystko i nauczył wszystkiego, co ważne. Dał im też odwagę i przestali się lękać. Co więcej – radowali się, kiedy przyszło im cierpieć dla Jezusa. Dzięki Duchowi Świętemu Kościół trwa, rozwija się i nieustannie odnawia. A Kościół to poszczególni ludzie, którym pomaga Duch Święty budować dobre życie. Każdemu z nas.