Statystyki

Dziś 4

Wczoraj 101

W tym tygodniu 105

Wszystkie 244131

Maj

Błogosław duszo moja Pana

Panie, nasz Panie, jak przedziwne jest

imię Twoje na całej ziemi. (Ps 8, 2)

 

Błogosław duszo moja Pana,

Boże, mój Panie, Ty jesteś bardzo wielki. (Ps 104, 1)

 

 

 

 

1 maja

Błogosław, duszo moja, Pana,
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Odziany w majestat i piękno,
światłem okryty jak płaszczem.
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie!
Tyś wszystko mądrze uczynił,
ziemia jest pełna Twoich stworzeń.
Stwarzasz je napełniając swym Duchem
i odnawiasz oblicze ziemi.
Niech chwała Pana trwa na wieki,
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Póki mego życia, chcę śpiewać dla Pana,
grać mojemu Bogu, póki życia starczy. 
Błogosław, duszo moja, Pana!
Ps 104, 1-2.24.30-31.33.35b
 
   Psalm 104 w sposób piękny i radosny wysławia majestat Boga ukazany jako postać okrytą świetlanym płaszczem gwiazd. Mądrość i wielkość Boga odczytuje autor psalmu w licznych dziełach, które człowiek może podziwiać. Stwórcą tego piękna jest Duch Boży, który stwarza i odnawia oblicze ziemi. Słowa tego psalmu wypowiedział w czerwcu 1979 r. Jan Paweł II do tysięcy rodaków zebranych na Placu Zwycięstwa w Warszawie. Papież tymi słowami błagał Boga o odnowienie naszej polskiej ziemi. W rok później powstała Solidarność, a dziesięć lat później Polska odzyskała niepodległość i rozpoczął się proces odnowy naszego kraju. Trzeba podkreślić, że dziejące się dobro raduje Pana: Pan się raduje z dzieł swoich. Psalm na końcu wzywa do wdzięcznego dziękowania Bogu, począwszy od modlitwy porannej i błogosławienia Pana życia, stworzenia i odkupienia. Wiele psalmów wzywa nas: Błogosław duszo maja Pana czyli wysławiaj Boga! Za wszelkie dobro, które otrzymujemy, mamy dziękować, błogosławiąc Boga, który jest pierwotnym jego źródłem.
 
 
2 maja

O Panie, nasz Panie,
jak przedziwne jest Twoje imię na całej ziemi!
Tyś swój majestat wyniósł nad niebiosa.
Sprawiłeś, że na przekór Twoim przeciwnikom
usta dzieci i niemowląt oddają Ci chwałę,
aby poskromić nieprzyjaciela i wroga.
Gdy patrzę na Twoje niebo, dzieło palców Twoich,
na księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził:
Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz,
czym syn człowieczy, że troszczysz się o niego?
Uczyniłeś go niewiele mniejszym od aniołów,
uwieńczyłeś go czcią i chwałą.
Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich,
wszystko złożyłeś pod jego stopy:
owce i bydło wszelakie i dzikie zwierzęta
ptaki niebieskie i ryby morskie,
wszystko co szlaki mórz przemierza.
O Panie, nasz Panie,
jak przedziwne jest Twoje imię po całej ziemi!
Ps 8
 
   Ten wspaniały hymn pochwalny ukazuje dwa różne doświadczenia, wspaniałe dzieła Boże i odpowiedź wiary wierzącego. Uwielbienie Boga za Jego dzieło stworzenia sławione jest w sposób piękny, jasny, a zarazem zdecydowany. Jest to jeden z najpiękniejszych psalmów wielbiących. Wobec piękna nieba jako „dzieła palców Bożych” z widocznymi na nim w pogodną noc gwiazdami, wyczuwa psalmista Jego plan stwórczy, dokonywany dla człowieka, któremu powierzył Bóg cały wszechświat. Stworzył wszystko jako „dzieło swoich palców” – finezyjnie utkał Wszechświat z wielką łatwością jakby jakąś piękną tkaninę. Człowieka uczynił jakby wicekrólem, wieńcząc go czcią i chwałą. Psalm ten nawiązuje do początku Księgi Rodzaju i wymienia owce, trzody, wielorakie bydło, ptaki podniebne, ryby morskie powierzone człowiekowi, aby nadał im nazwę, odkrył ich istotę, przemieniał swą pracą. Uznawana jest tym samym wielkość człowieka, a zarazem jego odpowiedzialność wobec stworzonego świata. Psalm ten zamieścili astronauci na Księżycu w roku 1969. Odczytując ten tekst w świetle Nowego Testamentu, warto przypomnieć List do Hebrajczyków. Paweł Apostoł upatruje w nim odniesienie do Chrystusa, który swoim cierpieniem i zmartwychwstaniem zrealizował w pełni powołanie człowieka – swego umiłowanego stworzenia (Hbr 2, 5-9).
 
 
3 maja

A sprawiedliwi cieszą się i weselą przed Bogiem,
i rozkoszują się radością.
Śpiewajcie Bogu, grajcie Jego imieniu,
równajcie przed Nim drogę,
cieszcie się Panem, przed Nim się weselcie.
Ojcem dla sierot i wdów opiekunem
jest Bóg w swym świętym mieszkaniu.
Bóg dom gotuje dla opuszczonych,
jeńców prowadzi ku lepszemu życiu, 
tylko oporni pozostają na zeschłej ziemi.
Pan przez wszystkie dni niech będzie błogosławiony,
Bóg, który nas dźwiga co dzień, Zbawienie nasze!
Bóg nasz jest Bogiem, który wyzwala,
Pan ratuje nas od śmierci.
Niech będzie Bóg błogosławiony!
Ps 68, 4-7.20-21.36b
 
   Psalm 68 jest hymnem głębokiej wdzięczności, która w modlących się rodzi radość na myśl o dobroci Boga. Wzywa nas do okazania uwielbienia śpiewem i muzyką, a równocześnie do postępowania według Jego wskazań, do drogi sprawiedliwości. Psalmista jest pełen zachwytu Bogiem: On jest opiekunem ludzi, którym się nie poszczęściło – wdów i sierot. W starożytnym Izraelu kobiety i dzieci, które nie miały mężczyzny jako opiekuna, pozbawione były środków do życia, o ile ktoś nie wziął ich pod opiekę. Psalm wzywa ludzi opuszczonych, a także każdego z nas, do pokładania w chwilach próby ufności w Panu, który: dźwiga nas co dzień ku lepszemu życiu, Bóg, zbawienie nasze, jest tym, który wyzwala i ratuje. Postępowanie według wskazań Boga nawet bardziej religijni ludzie uważają za ciężar. Tymczasem u sławiącego Boga psalmisty kroczenie drogą sprawiedliwości wyzwala radość i wesele. Jesteśmy też wezwani do pomocy tym, którzy tej pomocy potrzebują – czynimy ją tak, jak byśmy czynili to samemu Jezusowi. A w naszej modlitwie wyznajemy chwałę i uwielbienie Pana w imieniu własnym i wszystkich stworzeń : Niech będzie Bóg błogosławiony!
 
 
4 maja

Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu,
i sławił Twoje imię przez wszystkie wieki.
Każdego dnia będę błogosławił Ciebie 
i na wieki wysławiał Twoje imię. 
Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały,
a wielkość Jego niezgłębiona.
Pokolenie pokoleniu głosi Twoje dzieła
i zwiastuje Twe potężne czyny.
Pan jest łagodny i miłosierny,
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.
Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Ps 145, 1-4.8-10
 
   Pan jest wielki i dobry dla wszystkich – to uniwersalne przesłanie Psalmu 145, który sławi miłosierdzie Boga i koresponduje ze słowami „Święć się imię Twoje” modlitwy Ojcze nasz. Wielbiący Pana całym sercem autor tego psalmu, dostrzega nieskończoność, w której będziemy wielbili Boga i Króla: przez wszystkie wieki z pokolenia na pokolenie. Mamy głosić Jego łagodność i miłosierdzie, łaskawość i to, że nie jest skory do gniewu, tak jak człowiek. Trudno nam przychodzi to zrozumieć i przyjąć, jeżeli patrzymy na Boga tylko ludzką miarą, bo Jego wielkość i pełna wierności miłość, są dla nas niezgłębione. Trzeba przed nimi po prostu uklęknąć i za nie podziękować. Dawid wyśpiewał wielbienie Boga, to była jego siła w walce z wrogami. Śpiewał radośnie pełnym głosem i wdzięcznie wysławiając słowo Pana, dziękując Mu i prosząc by był tarczą i pomocą, by nie szczędził swej łaski, umacniał ufność. Wszystko jest darem Boga – całe nasze życie, ziemia, wszechświat cały, wszystko co stało się na Jego Słowo, przez tchnienie ust Jego.
 
 
5 maja

Chwalić Cię będę, Panie, całym sercem moim,
opowiem wszystkie cudowne Twe dzieła.
Cieszyć się będę i radować Tobą,
zaśpiewam psalm na cześć Twego imienia, Najwyższy.
Schronienie w Panu znajdzie uciśniony,
ucieczkę w czas utrapienia.
Ufają Tobie znający Twe imię,
bo nie opuszczasz, Panie, tych, co Cię szukają.
Psalm śpiewajcie Panu, który mieszka na Syjonie,
głoście Jego dzieła wśród narodów,
bo mściciel krwi pamięta o nich,
nie zapomniał wołania ubogich. 
Gdyż ubogi nigdy nie będzie zapomniany,
a nieszczęśliwych ufność nie zawiedzie na wieki.
Powstań, Panie, by nie zwyciężył człowiek,
osądź narody przed Twoim obliczem.
Przejmij ich, Panie, bojaźnią,
niech wiedzą poganie, że są tylko ludźmi.
Ps 9, 2-3.10-13.19-21
 
   Psalm 9 to modlitwa niezachwianej ufności, która zrodziła się z doświadczeń Izraela od czasów Abrahama i króla Dawida. Wysławia on Boga jako opiekuna człowieka wierzącego. Pragnie śpiewać na cześć imienia Najwyższego, bo jest On ucieczką uciśnionych w czas utrapienia. Nie tylko wiara w Boga, lecz pełne zawierzenie, pozwoliło doświadczyć psalmiście, że Pan nie opuszcza tych, którzy Jemu ufają i szukają Go szczerze. Autorem psalmu najprawdopodobniej jest król Dawid, który doświadczył opieki Pana walcząc z wrogami Izraela i realizując zjednoczenie dwunastu plemion w jedną państwowość ze świątynią na Syjonie, tego szczególnego miejsca modlitwy Żydów przez ponad tysiąc lat. Choć tylko Izrael był narodem wybranym objawienia Boga Jedynego i Jego Przymierza, pada wezwanie do głoszenia Jego dzieł wśród innych narodów. Dopiero założenie Kościoła przez Chrystusa, Syna Bożego, umożliwi pełniejszą realizację tego dzieła. Apostołowie wyruszą z Dobrą Nowiną na teren ówczesnego Imperium Rzymskiego głosząc Jego dzieła i chwałę Boga i przekażą wiarę chrześcijańską licznym narodom pogańskim, wcześniej wyznającym politeizm. Poganie radować się będą na wieść o zbawieniu, jakie przynosi Bóg przez Jezusa, o którym mówił Prorok Izajasz: „Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi” (Iz 49,6). Poganie słysząc te słowa radowali się i wielbili słowo Pańskie (Dz 13,48).
 
 
6 maja

Sprawiedliwi, radośnie wołajcie na cześć Pana,
prawym przystoi pieśń chwały. 
Sławcie Pana na cytrze,
grajcie Mu na harfie o dziesięciu strunach.
Śpiewajcie Mu pieśń nową,
pełnym głosem śpiewajcie Mu wdzięcznie.
Bo słowo Pana jest prawe,
a każde jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość,
ziemia jest pełna Jego łaski.
Przez słowo Pana powstały niebiosa,
wszystkie gwiazdy przez tchnienie ust Jego.
Bo przemówił i wszystko się stało,
Sam rozkazał i zaczęło istnieć.
Zamiary Pana trwają na wieki,
zamysły Jego serca przez pokolenia.
Dusza nasza oczekuje Pana,
On jest naszą pomocą i tarczą.
Raduje się w Nim nasze serce,
ufamy Jego świętemu imieniu.
Niech nas ogarnie, Panie, Twoja łaska,
według nadziei, którą pokładamy w Tobie.
Ps 33, 1-6.9.11.20-22
 
   Dawid przedstawiany jest najczęściej jako grający na harfie. Jest autorem wielu psalmów, a cała Księga Psalmów jest w tradycji jemu przypisywana. Psalm 33 mówi o radości, jaką daje wielbienie Boga, a mowa jest o pieśni nowej. Bo nie tylko ten radosny śpiew odnawia naszą wiarę, lecz także przepowiada doskonałe uwielbienie, jakie będzie rozbrzmiewać w dniu ostatecznego zbawienia, kiedy Królestwo Boże urzeczywistni się w chwale. W pierwszej części psalmu sławione jest stwórcze słowo Boże, dzięki któremu powstał cały wszechświat. Jak naucza Księga Rodzaju: „Bóg rzekł… I wszystko stało się” (Rdz 1). Psalmista nawiązuje do tych słów: Bo przemówił, i wszystko się stało, sam rozkazał, i zaczęło istnieć. Druga część psalmu wysławia Boga jako Pana historii: Zamiary Pana trwają na wieki, zamysły Jego serca przez pokolenia. Psalm zamyka antyfona: Niech nas ogarnie, Panie, Twoja łaska, według nadziei, którą pokładamy w Tobie. W ten sposób łaska Boża i ludzka nadzieja spotykają się ze sobą i obejmują. Przeniknięta miłością wierność Boga hesed osłania nas, ogrzewa i chroni, rodząc w nas pogodę ducha, jest też solidnym oparciem dla naszej wiary i nadziei.
 
 
7 maja

Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu!
Bo Pan najwyższy i wspaniały,
jest Królem nad całą ziemią.
Wybiera nam dziedzictwo
chlubę Jakuba, którego miłuje.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie,
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie,
gdyż Bóg jest Królem całej ziemi,
hymn zaśpiewajcie.
Bóg króluje nad narodami,
Bóg zasiada na swym świętym tronie.
Połączyli się władcy narodów
z ludem Boga Abrahama, 
bo możni należą do Boga,
On zaś jest najwyższy.
Ps 47, 2-3.5.7-10
 
   Psalm 47 wzywając do wielbienia Boga wszystkie narody i ich władców, głosi uniwersalizm przesłania wiary w Boga Jedynego. Narodowi wybranemu jako potomstwu Abrahama powierzona została misja przekazania wiary w Boga wszystkim ludom. Choć objawił On się tylko Izraelowi, to przesłanie to ma być zaniesione na całą ziemię, do wszystkich narodów, bo Bóg jest Królem całej ziemi. Psalmista wprowadza nas duchowo w pieśń uwielbienia, jaka była zanoszona do Pana ze świątyni w Jerozolimie w sposób bardzo śmiały jak na tamte czasy. Kiedy czytamy ten tekst po około trzech tysiącach lat od jego powstania, dostrzegamy jak bardzo rozrosło się drzewo Kościoła z grupy uczniów Chrystusa małej jak ziarnko gorczycy w niewielkiej Palestynie. Umocnieni przez Ducha Świętego apostołowie zanieśli Dobrą Nowinę na krańce ówczesnego świata. Nie byli wykształceni i nie mieli żadnych funduszy. Dzięki ich wierze, ufności i wsparciu przez Ducha Świętego, my znaleźliśmy się w Kościele dnia dzisiejszego.
 
 
8 maja

Będę Cię sławił z całego serca, Panie,
bo usłyszałeś słowa ust moich.
Będę psalm Ci śpiewał wobec aniołów,
pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.
I będę sławił Twe imię za łaskę i wierność Twoją,
bo ponad wszystko wywyższyłeś Twoje imię i obietnicę.
Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem,
pomnożyłeś moc mojej duszy.
Wszyscy królowie ziemi będą dziękować Tobie, Panie,
gdy usłyszą słowa ust Twoich.
I będą opiewać drogi Pana:
„Zaprawdę, chwała Pana jest wielka!”
Zaprawdę, Pan jest wzniosły,
patrzy łaskawie na pokornego,
pyszałka zaś dostrzega z daleka.
Gdy chodzę wśród utrapienia, Ty podtrzymujesz me życie,
wyciągasz rękę przeciw gniewowi mych wrogów,
wybawia mnie Twoja prawica.
Pan za mnie wszystkiego dokona.
Panie, Twa łaska trwa na wieki,
nie porzucaj dzieła rąk swoich!
Ps 138
 
   Psalm 138 jest psalmem wdzięczności, który był śpiewany w świątyni na Syjonie, miejscu spotkania Pana z Jego Ludem. Modlący się sławi Boga, który wysłuchał prośby do Niego zanoszonej i umocnił modlącego się: Pan usłyszał słowa ust moich i pomnożył moc mojej duszy, więc należy Mu dziękować. Pan rozprasza wahania i lęki, przynosi nową energię życiową, zwiększając moc i ufność. W drugiej części psalmista ogarnia cały świat i zapowiada, że będą sławić Pana wszyscy królowie ziemi, co przywołuje Kościół powszechny. Jednak wzrok Pana skierowany jest przede wszystkim na ludzi o skruszonym sercu, aby ożywić ich ducha i tchnąć w nich życie i nadzieję. Rządzącym Pan przypomina, by opowiadali się po stronie ubogich, najmniejszych i słabych. Końcowy fragment psalmu jest pełnym żaru wyznaniem ufności w Boga wiecznej dobroci, który nie porzuci człowieka jako dzieła rąk swoich.
 
 
9 maja

O Panie, jesteś sprawiedliwy
i wyrok Twój jest słuszny.
Dałeś swe postanowienia sprawiedliwie,
kierując się wielką wiernością.
Gorliwość mnie pożera,
bo słów Twoich zapominają moi wrogowie.
Twoje słowo jest wypróbowane w ogniu
i sługa Twój je miłuje.
Jestem mały i wzgardzony,
nie zapominam o Twych postanowieniach.
Twoja sprawiedliwość jest sprawiedliwością na wieki,
a Prawo Twoje jest prawdą.
Ucisk i utrapienia na mnie spadły,
moją rozkoszą są Twoje przykazania.
Wieczna jest sprawiedliwość Twych napomnień,
daj mi je zrozumieć, a żyć będę.
Ps 119, 137-144
 
   Oprócz Księgi Przyrody, z której piękna możemy odczytać i poznać jej Stwórcę, dano ludowi Izraela i nam Księgę Słowa Bożego. Psalm 119 wysławia Torę – Księgę Przymierza: bo moją rozkoszą są Twoje przykazania na wieki. Słowo Pana jest prawdą, uczy sprawiedliwości i wierności, gorliwości, jest pomocą w ucisku i utrapieniu. Sprawiedliwość napomnień Pana jest wieczna, mamy więc prosić Go, żebyśmy mogli je zrozumieć, aby żyć.
 
 
10 maja

Wysławiam Cię, Panie, bo rozgniewałeś się na mnie,
lecz Twój gniew się uśmierzył i pocieszyłeś mnie.
Oto Bóg jest moim zbawieniem,
Jemu zaufałem i bać się nie będę.
Pan jest moją pieśnią i mocą
i On się stał moim zbawieniem.
Wy zaś z weselem czerpać będziecie
wodę ze zdrojów zbawienia.
Jeszcze w owym dniu powiecie:
Chwalcie Pana, wzywajcie Jego imienia!
Ukażcie narodom Jego dzieła,
przypominajcie, że Jego imię jest chwalebne.
Śpiewajcie Panu, bo czynów wspaniałych dokonał
i cała ziemia niech o tym się dowie.
Wznoś okrzyki i wołaj radośnie, mieszkanko Syjonu,
bo wielki jest wśród ciebie Święty Izraela.
Iz 12, 1-6
 
   Pieśń z 12-tego  rozdziału Księgi Izajasza wskazuje na aktywną i pełną miłości bliskość Boga wobec człowieka. Lud Izraela powrócił z niewoli i sławi Pana pieśnią radości, głosi Boże dzieła, zbawienie i ufność. Czas próby się skończył, nastąpiło oczyszczenie. Boży gniew się uśmierzył, a pojawiło się pocieszenie i gotowość zbawienia, powtórzone trzykrotnie. W hymnie występuje nawiązanie do pieśni wyzwolenia śpiewanej przez Mojżesza po wyjściu z Egiptu: Pan jest moją mocą i źródłem męstwa (Wj 15, 2). Zbawienie przedstawione jest przez typowy dla Biblii obraz wody: Wy zaś z weselem czerpać będziecie wodę ze zdrojów zbawienia. Przywodzi to na myśl rozmowę Jezusa z Samarytanką, w której mówi jej, że może ona mieć w sobie „źródło wody tryskające ku życiu wiecznemu” (J 4, 14), czyli łaskę Ducha Świętego. W końcowej części pieśń wzywa do radosnego wielbienia Pana z aktem wyznania wiary w Boga Zbawiciela, do przekazywania dobrej nowiny o dziełach Pana innym narodom.
 
 
11 maja

Gotowe jest serce moje, Boże,
gotowe jest serce moje,
zaśpiewam psalm i zagram.
Zbudź się, duszo moja,
zbudź się, harfo i cytro, 
a ja obudzę jutrzenkę. 
Będę Cię chwalił wśród ludów, Panie,
zaśpiewam Ci psalm wśród narodów.
Bo Twoja łaska sięga aż do nieba,
a wierność Twoja po chmury.
Wznieś się ponad niebiosa, Panie,
nad całą ziemią Twoja chwała.
Aby ocaleli, których Ty miłujesz,
wspomóż nas swoją prawicą i wysłuchaj.
Daj nam pomoc przeciw nieprzyjacielowi,
bo ludzkie wsparcie jest zawodne.
Dokonamy w Bogu czynów pełnych mocy,
a On podepcze naszych nieprzyjaciół.
Ps 108, 2-7.13-14
 
   Naród Izraela był doświadczany licznymi wojnami, co wynikało między innymi z położenia Palestyny pomiędzy znacznie silniejszymi militarnie sąsiadami: Asyrią, Babilonem, Egiptem, Persją, a później Grecją i Rzymem. Jednak główną przyczyną klęsk Izraela była jego niewierność Przymierzu i oddawanie czci bóstwom pogańskim. I odwrotnie, kiedy Izrael wracał do wierności Bogu, odzyskiwał wolność. W Psalmie 108, w jego pierwszej części, wpisana jest gotowość do wielbienia Pana także wśród innych narodów i głęboka ufność: bo łaska Boga sięga aż do nieba, a wierność Jego po chmury. W drugiej części wznosi się prośba o ocalenie i pomoc przeciw nieprzyjacielowi. Zawarta w niej obietnica zwycięstwa napełnia modlącego się człowieka spokojem i ufnością, bo hesed, czyli miłość i wierność Boga, są nieodwołalne. Dzięki niej lud jest pewien, że Pan go nigdy nie opuści i nie pozostawi. Ostatecznym ocaleniem będzie Chrystus: aby ocaleli ci, których Pan miłuje. Słowa Jezusa: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 32) można odnieść do Jego ukrzyżowania. Chrystus został wywyższony w ukrzyżowaniu, by wyzwoleni zostali ci, których On miłuje. Wszelka skuteczna pomoc przychodzi od Boga, bo ludzkie wsparcie jest zawodne. Z tym wsparciem możemy dokonać czynów pełnych mocy.
 
 
12 maja

Chwalcie, słudzy Pańscy, chwalcie imię Pana.
Niech imię Pana będzie błogosławione,
teraz i na wieki.
Od wschodu aż do zachodu słońca
niech będzie pochwalone imię Pana.
Pan jest wywyższony nad wszystkie ludy,
ponad niebiosa sięga Jego chwała.
Kto jest jak nasz Pan Bóg, który mieszka w górze 
i w dół spogląda na niebo i ziemię?
Podnosi z prochu nędzarza,
i dźwiga z gnoju ubogiego,
by go posadzić wśród książąt,
wśród książąt swojego ludu. 
Tej, co była niepłodna, każe mieszkać w domu
jako matce cieszącej się dziećmi.
Ps 113, 2-9
 
   Pierwsza część Psalmu 113 wysławia Boga i Jego dzieła – za niebiosa, ziemię wraz z zamieszkującymi ją ludami, za wschody i zachody słońca. Ten Bóg spogląda cały czas na ludzi i podnosi ubogiego, a kobiecie niepłodnej przywraca jej płodność i obdarza ją dzieckiem. Pieśń ukazuje troskliwość Boga wobec człowieka przedstawioną za pomocą powyższych zrozumiałych symboli podźwignięcia nieszczęśliwych. On obdarza człowieka wszelkim dobrem. Uprzytomnienie sobie dzieł Bożych wyzwala pieśń chwały psalmisty. Troska o potrzebujących zlecona jest nam wszystkim – a radosnego dawcę miłuje Bóg (2 Kor 9, 7).
 
 
13 maja

Z całego serca będę chwalił Pana
w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu.
Wielkie są dzieła Pana,
zgłębiać je mają wszyscy, którzy je miłują.
Jego dzieło jest wspaniałe i pełne majestatu,
a Jego sprawiedliwość trwa na wieki.
Sprawił, że trwa pamięć Jego cudów,
Pan jest miłosierny i łaskawy.
Dał pokarm bogobojnym,
pamiętać będzie wiecznie o swoim przymierzu.
Ludowi swemu okazał potęgę dzieł swoich,
oddając im posiadłości pogan.
Dzieła rąk Jego są sprawiedliwe i pełne prawdy,
wszystkie Jego przykazania są trwałe,
ustalone na wieki wieków, 
nadane ze słusznością i mocą.
Zesłał odkupienie swojemu ludowi,
na wieki ustanowił swoje przymierze.
Imię Jego jest święte i wzbudza szacunek,
bojaźń Pana jest początkiem mądrości.
Wspaniała zapłata dla tych, co według niej postępują,
a Jego sprawiedliwość będzie trwać na wieki.
Ps 111
 
   Psalmista odkrywa Boga w Jego dziełach nie tylko w Psalmie 111 – także w wielu innych, że: Jego dzieło jest wielkie, wspaniałe i pełne majestatu. Nade wszystko wdzięczność psalmisty ma źródło w łaskawości Pana, pełnej miłości i dobroci, które zapewniają Jego ludowi odkupienie. Jest jej pewny dzięki przypomnieniu licznych dokonań Boga dla Jego ludu w ciągu wielu setek lat jego historii. Wychwala on też przykazania Pana, które zostały dane Izraelowi, a przez niego i nam nadane ze słusznością i mocą, a dzięki nim Jego sprawiedliwość będzie trwać na wieki.
 
 
14 maja

 
Rzekł Pan do Pana mego:
„Siądź po mojej prawicy,
aż uczynię Twych wrogów
podnóżkiem stóp Twoich”.
Pan rozciągnie moc Twego berła ze Syjonu:
Panuj wśród swych nieprzyjaciół!
Przy Tobie panowanie w dniu Twego triumfu:
w blasku świętości 
z łona jutrzenki zrodziłem Cię jak rosę.
Pan przysiągł i tego nie odwoła:
„Tyś jest kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka”.
Pan jest po Twojej prawicy,
zetrze królów w dzień swego gniewu.
On po drodze pić będzie z potoku,
dlatego głowę podniesie.
Ps 110
 
   Psalm 110 już w tradycji żydowskiej uznawany był jako mesjański. W pierwszej części jest odniesienie do intronizacji nowego króla Izraela, który otrzymuje władzę rządzenia od Pana. Autor psalmu, Dawid, nazywa króla Panem. Tradycja chrześcijańska widzi w tym królu postać Chrystusa – Mesjasza, który napotyka na licznych nieprzyjaciół. Sam Jezus w dyskusjach z Żydami i faryzeuszami powoływał się na ten psalm (Mt 22, 44), w którym natchniony król Dawid nazywa Mesjasza swoim Panem i kapłanem na wieki. Ukazuje on też odwieczną walkę dobra ze złem, jaką widzimy w wydarzeniach historycznych i w jaką uwikłany jest człowiek. W drugiej części psalmu znajdujemy odniesienie do kapłańskiej i królewskiej godności Chrystusa – Mesjasza, godności wyjątkowej i doskonałej. Jezus, po zrealizowaniu swej misji zbawienia nas od grzechu i śmierci, wraca do Ojca jako zwycięzca, a Ojciec mówi do Niego: „siądź po mojej prawicy”, miejscu, do którego dołączą zbawieni. 
 
 
15 maja

Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu,
Wznośmy okrzyki ku chwale Opoki naszego zbawienia.
Stańmy przed obliczem Jego z uwielbieniem,
z weselem śpiewajmy Mu pieśni.
Bo Pan jest Bogiem wielkim,
wielkim królem nad wszystkimi bogami.
W Jego ręku są głębiny ziemi,
szczyty gór do Niego należą. 
Jego własnością jest morze, które sam stworzył,
i ziemia, którą ulepiły Jego ręce.
Przyjdźcie, uwielbiajmy Go padając na twarze,
klęknijmy przed Panem, który nas stworzył,
albowiem On jest naszym Bogiem,
a my ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku.
Obyście dzisiaj usłyszeli głos Jego:
„Niech nie twardnieją wasze serca jak w Meriba,
jak na pustyni w dniu Massa,
gdzie Mnie kusili wasi ojcowie,
doświadczali Mnie, choć widzieli moje dzieła.
Przez lat czterdzieści to pokolenie wstręt we Mnie budziło
i powiedziałem: „Są ludem o sercu zbłąkanym
i moich dróg nie znają”.
Przeto przysiągłem w gniewie,
że nie wejdą do mojej krainy spoczynku”.
Ps 95
 
   Psalm 95 wzywa do radosnego śpiewu ku chwale Pana, Boga wielkiego, Opoki naszego zbawienia, do wiernego przylgnięcia do Tego, który jest królem całej ziemi. Przywołane są momenty buntu ludu Izraela w czasie wędrówki przez 40 lat przez pustynię, po opuszczenie Egiptu, domu niewoli. Ton psalmu jest stanowczy, a naród Izraela Bóg nazywa ludem o sercu zbłąkanym. Przypomnienie krytycznych momentów szemrania ludu na pustyni w Meriba i Massa są przestrogą, by naród zachowywał Przymierze zawarte z Panem. A także, by uwielbiał Go padając na twarze, klękając przed Panem, który nas stworzył, albowiem On jest naszym Bogiem, a my  ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku. Jesteśmy pod czułą opieką Boga – Pasterza.
 
 
16 maja

Wykrzykujcie na cześć Pana, wszystkie ziemie,
służcie Panu z weselem.
Stańcie przed obliczem Pana 
z okrzykami radości.
Wiedzcie, że Pan jest Bogiem,
On sam nas stworzył,
jesteśmy Jego własnością,
Jego ludem, owcami Jego pastwiska.
W Jego bramy wstępujcie z dziękczynieniem,
z hymnami w Jego przedsionki,
chwalcie i błogosławcie Jego imię. 
Albowiem Pan jest dobry,
Jego łaska trwa na wieki,
a Jego wierność przez pokolenia.
Ps 100
 
   Najpiękniejszy psalm wielbiący wzywa sześcioma wykrzyknikami do entuzjastycznego i radosnego uwielbienia Boga: wykrzykujcie, służcie, stańcie przed Panem z okrzykami, wstępujcie z dziękczynieniem, chwalcie, błogosławcie Jego imię. Jest to podniosłe wezwanie do uwielbienia i to wielbienia radosnego. Dlaczego? Albowiem Pan jest dobry, my jesteśmy Jego ludem, a Jego wierność przez pokolenia, a więc do naszych czasów! Psalm 100 odwołuje się do symbolu Pasterza, którym jest Bóg dla Izraela, a w Nowym Testamencie jest nim Chrystus, opiekun Kościoła i każdego wiernego. Jest On gotów do poszukiwania każdego gubiącego się człowieka, każdego marnotrawnego syna. Gotów obdarzyć swoim miłosierdziem także robotników ostatniej szansy, ostatniej godziny. Niech więc imię Jego będzie błogosławione! Jest to zwarte credo – wierzę – odnawiane wyznanie wiary, zgodnie z pierwszym przykazaniem Dekalogu: „Ja jestem Pan, Bóg twój… nie będziesz miał cudzych bogów obok mnie” (Wj 20, 2-3) i słów Tory: „Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego. Strzeż Jego praw i nakazów, które ja dziś polecam tobie wypełniać, by dobrze ci się wiodło” (Pwt 4, 39). Psalm uzupełnia medytacja nad trzema Bożymi przymiotami: dobrocią, miłosierną miłością (hesed) i wiernością (emet). Te trzy cechy charakteryzują przymierze Boga z Jego ludem: określają więź, która nigdy się nie zerwie, trwać będzie przez pokolenia, pomimo mroków grzechu, buntów i niewierności ludzi.
 
 
17 maja

Chwalcie Pana, bo dobrze jest śpiewać psalmy Bogu
słodko jest Go wysławiać.
Pan buduje Jeruzalem,
gromadzi rozproszonych z Izraela.
On leczy złamanych na duchu
i przewiązuje ich rany.
On liczy wszystkie gwiazdy
i każdej imię nadaje.
Nasz Pan jest wielki i potężny,
a Jego mądrość niewypowiedziana.
Pan dźwiga pokornych,
karki grzeszników zgina do ziemi.
Śpiewajcie Panu pieśń dziękczynną,
Bogu naszemu grajcie na harfie.
On niebo chmurami osłania,
przygotowuje deszcz dla ziemi,
wzgórza trawą pokrywa i ziołami, które służą ludziom. 
On bydłu pokarm daje,
pisklętom kruka to, o co wołają.
Nie rozmiłowuje się w sile rumaka
ani w potędze męża.
Pan upodobał sobie tych, którzy cześć Mu oddają,
którzy ufają Jego dobroci.
Ps 147A
 
   Psalm 147 rozpoczyna się wezwaniem do radosnego wielbienia Boga śpiewem i grą na harfie: Dobrze jest chwalić Pana i śpiewać Jemu psalmy, dobrze i słodko. Taka jest cecha modlitwy uwielbienia. W kolejnych strofach psalm wymienia w skrócie dzieła Boga: Pan buduje miasto pokoju Jeruzalem, gromadzi tych, którzy zostali rozproszeni, leczy złamanych na duchu, stworzył gwiazdy i każdej nadał imię, dźwiga pokornych, a poniża grzeszników, upodobał sobie w tych, którzy cześć Mu oddają i ufają Jego dobroci. Człowiek umieszczony jest między dwoma biegunami: trudnościami życia, a wspaniałością wszechświata i dobrocią Boga, który podtrzymuje wszystko z mądrością. Zaufanie Bogu wszelkich naszych spraw daje nam siłę do pokonania życiowych trudności dnia codziennego.
 
 
18 maja

Miłuję Pana, albowiem usłyszał
głos mego błagania.
Bo skłonił ku mnie swe ucho
w dniu, w którym wołałem.
Oplotły mnie więzy śmierci,
dosięgły mnie pęta Otchłani,
ogarnął mnie strach i udręka.
Ale wezwałem imienia Pana:
„Panie, ratuj moje życie!”
Pan jest łaskawy i sprawiedliwy,
Bóg nasz jest miłosierny.
Pan strzeże ludzi prostego serca:
byłem w niedoli, a On mnie wybawił.
Wróć, duszo moja, do swego spokoju,
bo Pan dobro ci wyświadczył.
Uchronił bowiem moją duszę od śmierci,
oczy od łez, nogi od upadku.
Będę chodził w obecności Pana
w krainie żyjących.
Ps 116, 1-9
 
   W Psalmie 116 kontrastuje wyznanie miłości: Miłuję Pana, z żarliwym błaganiem: Panie, ratuj moje życie! Modlący się psalmista chwyta się Boga jako jedynej deski ratunku w swej trudnej sytuacji. Podobnie było w Ewangelii, gdy uczniowie wołali Jezusa podczas burzy. Tak też błagał Piotr idący po morzu, gdy zaczął tonąć (Mt 8, 25 i 14, 30). Jezus mówi wielokrotnie do uczniów: Nie lękajcie się! Ja jestem i czuwam. Te słowa ufności powtarzał też Jan Paweł II w czasie pielgrzymek do Ojczyzny, które zaowocowały ostatecznie odzyskaniem wolności po roku 1989. Możemy więc dziękować wraz z psalmistą: Wróć, duszo moja, do swego spokoju, bo Pan dobro ci wyświadczył. Pan obdarza nas pokojem także w chwilach prób i zmagań. A ostatecznie zapewnia nas słowami psalmu: Będę chodził w obecności Pana w krainie żyjących. W słowach tych świta obietnica pełnego zbawienia nawet wtedy, gdy trudno nam pojąć sens działania Boga. Potrzebna jest prawdziwa ufność.
 
 
19 maja

Jak miłe są Twoje przybytki,
Panie Zastępów!
Dusza moja stęskniona pragnie przedsionków Pańskich,
serce moje i ciało radośnie wołają do Boga żywego.
Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie,
nieustannie wielbiąc Ciebie.
Szczęśliwi, których moc jest w Tobie,
którzy zachowują ufność w swym sercu.
Przechodząc przez suchą dolinę w źródła ją zamieniają,
a wczesny deszcz błogosławieństwem ją okryje.
Mocy im będzie przybywać,
ujrzą na Syjonie Boga nad bogami.
Doprawdy, dzień jeden w przybytkach Twoich
lepszy jest niż innych tysiące.
Wolę stać w progu mojego Boga
niż mieszkać w namiotach grzeszników.
Bo Pan Bóg jest słońcem i tarczą,
On hojnie darzy łaską i chwałą,
nie odmawia dobrodziejstw żyjącym nienagannie.
Panie Zastępów,
szczęśliwy człowiek, który ufa Tobie! 
Ps 84, 2-3.5-8.11-13
 
   Psalm 84 przepojony jest mistyczną miłością wierzącego do Boga – Pana Zastępów, któremu cześć i uwielbienie są oddawane przez Izraelitów w świątyni na górze Syjon. W końcu lata przychodzą tam wierni z pielgrzymką na Święto Namiotów, upamiętniające wędrówkę ludu przez pustynię po opuszczeniu Egiptu – domu niewoli. Deszcz spadający na wysuszoną w lecie ziemię jest jak Boże błogosławieństwo dla duszy wiernego. Wierzący całą swoją istotą pragnie Boga w sposób niemal fizyczny: Dusza moja stęskniona pragnie przedsionków Pańskich, serce moje i ciało radośnie wołają do Boga żywego. Obecność w świątyni, w której wierny modli się i wielbi Pana, napełnia go wielką radością: Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim Panie, nieustannie wielbiąc Ciebie. Szczęśliwi, których moc jest w Tobie, którzy zachowują ufność w swoim sercu. Konkretne pielgrzymowanie do Jerozolimy obrazuje całe życie wiernych, które biegnie między bliskością Boga, a Jego oddaleniem. Codzienna egzystencja w domu i w pracy doznaje wzbogacenia, oświecenia i uświęcenia przez spotkanie z Bogiem na modlitwie i wspólnotowej liturgii. Psalm kończy się wezwaniem: Panie Zastępów, szczęśliwy człowiek, który ufa Tobie. 
 
 
20 maja

Boże, przekaż Twój sąd królowi,
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu,
aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie
i ubogimi według prawa.
Niech góry przyniosą pokój ludowi,
a wzgórza sprawiedliwość.
Otoczy opieką ubogich z ludu,
będzie ratował dzieci biedaków
i zmiażdży ciemiężycieli.
Będzie żył długo jak słońce,
jak księżyc, z pokolenia na pokolenie.
Będzie jak deszcz spadający na trawę,
jak rzęsista ulewa, co nawadnia ziemię.
Za dni Jego sprawiedliwość zakwitnie
i wielki pokój, zanim księżyc zgaśnie.
I oddadzą Mu pokłon wszyscy królowie,
wszystkie narody będą Mu służyły.
Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa,
i ubogiego, który nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim,
nędzarza ocali od śmierci.
Niech Jego imię trwa na wieki,
jak długo świeci słońce, niech trwa Jego imię.
Niech Jego imieniem wzajemnie się błogosławią,
niech wszystkie narody życzą Mu szczęścia.
Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela,
który sam czyni cuda.
Na wieki niech będzie błogosławione Jego imię,
a Jego chwała niech wypełni ziemię.
Niech się tak stanie, niech się stanie!
Ps 72, 1-7.11-13.17-19
 
Oto mój Sługa, którego podtrzymuję,
Wybrany mój, w którym mam upodobanie
Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął;
On przyniesie narodom Prawo.
Iz 42, 1
 
   W synagodze w Nazarecie Jezus wyraźnie powie, że proroctwo w Księdze Izajasza (Iz 42, 1) odnosi się do Niego (Łk 4, 17-19). Izajasz w swoim proroctwie kreśli cechy Mesjasza, jako tego, który „nie złamie trzciny nadłamanej, i nie zgasi knotka o nikłym płomyku”. Psalm 72 poetycko, na tysiąc lat przed Chrystusem, sławi Mesjasza jako tego, który przyniesie pokój, otoczy opieką ubogich, będzie ratować dzieci biedaków, wyzwoli biedaka, który Go wzywa i nie ma opieki. A nas zachęca do takiego samego stylu życia, by było ono służbą i działaniem z dobrocią każdego dnia w miejscu naszych codziennych spraw i obowiązków. Jezus wyzwalał u tych, którzy z nim się stykali, zaufanie i otwarcie, trafiał do ich serc i zostawił wzór szczególnie istotny dla wychowawców. Naśladował Jego przykład św. Jan Bosko, który zdobył serca i uratował wielu osieroconych w wyniku wojny chłopców, tworząc dla nich oratoria i szkoły, przygotowujące ich do zawodu.
 
 
21 maja

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica
i święte ramię Jego.
Pan okazał swoje zbawienie,
na oczach pogan objawił swą sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją
dla domu Izraela.
Ujrzały wszystkie krańce ziemi
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry,
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy.
Przy trąbach i przy głosie rogu
na oczach Pana, Króla, się radujcie.
Niech szumi morze i wszystko co w nim żyje,
krąg ziemi i jego mieszkańcy.
Rzeki niech klaszczą w dłonie,
góry niech razem wołają z radości
w obliczu Pana, który nadchodzi,
aby osądzić ziemię.
On będzie rządził światem sprawiedliwie
i ludami według swej słuszności.
Ps 98 
 
   Psalm 98 to hymn na cześć na Pana, Króla wszechświata i dziejów ludzkich. Rozpoczyna go wezwanie do śpiewu pieśni nowej. W języku biblijnym oznacza to pieśń doskonałą, pełną i uroczystą, której towarzyszy uroczysta oprawa muzyczna, a towarzyszą jej harfa, trąby, róg i inne instrumenty. Następnie sześć razy wzywane jest imię „Pana” jako „naszego Boga” i cały świat wezwany jest do radości, a na nim rzeki, lasy, morze, góry, wszelkie żyjące stworzenia. Jest to gigantyczny chór, który wysławia Pana, Króla i Sędziego sprawiedliwego: On będzie rządził światem sprawiedliwie i ludami według słuszności. A więc oczekiwane jest skuteczne działanie Władcy całej ziemi, które przyniesie pokój i sprawiedliwość. Apostoł Paweł w Liście do Rzymian rozpoznał w tym psalmie proroczą zapowiedź misterium Chrystusa. W perspektywie chrześcijańskiej Bóg dokonuje zbawienia przez Syna Izraela – Jezusa, a narody zostały wezwane, by ujrzały to i skorzystały z tego zbawienia, jako że Ewangelia „ jest mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego człowieka, najpierw dla Żyda, potem dla Greka” (Rz 1, 16). Dzięki temu wszystkie „krańce ziemi” nie tylko ujrzały zbawienie Boga naszego (jak w Starym Testamencie), lecz już to zbawienie dzięki Chrystusowi otrzymały. W modlitwie Ojcze nasz prosimy: „Przyjdź Królestwo Twoje” – królestwo pokoju, sprawiedliwości i pogody ducha, co umożliwi zrealizowanie nowego ładu stworzenia.
 
 
22 maja

Pan jest moim działem;
przyrzekłem zachować słowa Twoje.
Zabiegam z całego serca o przychylność Twojego oblicza,
zgodnie z Twoją obietnicą zmiłuj się nade mną.
Kiedy rozmyślam nad swoimi drogami,
kieruję moje stopy do Twoich napomnień.
Śpieszyłem bez ociągania,
by przestrzegać Twoich przykazań.
Oplotły mnie więzy grzeszników,
nie zapomniałem o Twoim Prawie.
Wstaję o północy, aby wielbić Ciebie
za słuszne Twoje wyroki.
Jestem przyjacielem wszystkich Twych wyznawców,
którzy strzegą Twoich postanowień.
Ziemia, o Panie, pełna jest Twej łaski,
naucz mnie Twoich ustaw.
Ps 119, 57-64
 
   Ósmy fragment Psalmu 119 mówi „Pan jest moim działem”, czyli każdy wierny poczuwa się być częścią całości, której Panem jest Bóg. Psalmista widzi, że ziemia pełna jest łaski Boga, a z drugiej strony kieruje myśli do Prawa Pańskiego: kieruję moje stopy do Twoich napomnień, nie zapomniałem o Twoim Prawie. Tak jak inne części tego długiego psalmu „litanijnego”, tak i ta część sławi Torę i wzywa do modlitwy i do cierpliwego oczekiwania na zmiłowanie Boga, którego z ufnością wypatruje. Miłość jest cierpliwa – doradza Paweł Apostoł w swoim Hymnie o Miłości (1 Kor 13, 4). Bóg ma dla nas cierpliwość i chce, byśmy ją mieli dla innych. A także byśmy byli cierpliwi w oczekiwaniu na łaskę Pana.
 
 
23 maja

Radujcie się razem z Jerozolimą,
weselcie się z jej powodu wszyscy, którzy ją miłujecie!
Bardzo się z nią cieszcie wszyscy,
którzyście smucili się nad nią;
Abyście mogli ssać aż do nasycenia
z jej piersi wezbranej pociechą;
Abyście z rozkoszą pili mleko
z jej piersi pełnej chwały.
Tak bowiem Pan mówi:
„Oto skieruję do niej pokój jak rzekę
i jak strumień wezbrany chwałę narodów.
Będziecie jak niemowlęta na rękach noszone 
i pieszczone na kolanach.
Bo jak kogoś własna matka pociesza,
tak Ja was pocieszę
i w Jerozolimie doznacie pocieszenia”.
Na ten widok rozraduje się wasze serce,
a wasze kości ożyją jak wiosenna trawa. 
Iz 66, 10-14a
 
   Pełen radości hymn z ostatniej części Księgi Izajasza przedstawia obraz Jerozolimy jako matki i pomyślną przyszłość Izraela. Pieśń rozpoczynają trzy czasowniki wzywające do szczęśliwości: radujcie się, weselcie się, bardzo się cieszcie. Płaczący na Syjonie Izraelici po powrocie z niewoli  babilońskiej w roku 538 p.n.e. doznają radości, a sam Pan uczestniczy w radości Izraela odradzającego się jako naród po 50 latach niewoli. Jerozolima, a w niej świątynia, powstaje z ruin, w które obróciła się w roku 587 p.n.e. w wyniku ataku wojsk babilońskich. Obrazem miasta pokoju – shalom, jest matka, a samo miasto przypomina opiekuńcze i bezpieczne łono, jest jak matka obficie karmiąca i otaczająca czułością swoje dzieci. W tej pełnej czułości scenie życia Pan kieruje do swego ludu błogosławieństwo i posługuje się metaforą matki, by opisać swoją miłość do ludu. Obraz miasta matki przenieść można na obraz Kościoła, który obdarza nas życiem dzięki Słowu Bożemu: Bo jak kogo własna matka pociesza, tak ja was pocieszę. Będziecie jak niemowlęta na rękach noszone i pieszczone na kolanach. 
 
 
24 maja

Zmiłuj się nad nami, Panie, Boże wszystkich rzeczy,
spójrz i ześlij bojaźń przed Tobą na wszystkie narody.
Wyciągnij rękę przeciw obcym ludom,
aby ujrzały Twoją potęgę.
Bo jak przez nas okazałeś im świętość swoją,
tak przez nich wobec nas okaż się wielkim.
Niech i one uznają, jak my uznajemy, 
że nie ma Boga, oprócz Ciebie, Panie.
Powtórz znaki i znów uczyń cuda,
wsław swoją rękę i ramię prawe.
Zgromadź wszystkie pokolenia Jakuba
i weź je w posiadanie, jak było na początku.
Panie, zlituj się nad narodem nazwanym Twoim imieniem, 
nad Izraelem, którego uznałeś za pierworodnego.
Miej miłosierdzie nad Twym świętym miastem,
nad Jeruzalem, miejscem Twego odpoczynku.
Napełnij Syjon wysławianiem Twej mocy,
a Twój lud swoją chwałą.
Daj świadectwo tym, którzy od początku
są Twoimi stworzeniami,
i spełnij proroctwa głoszone w Twoim imieniu.
Obdarz nagrodą czekających na Ciebie,
i niech się okażą prawdomówni Twoi prorocy.
Wysłuchaj, Panie, błagania sług Twoich,
według błogosławieństwa Aarona nad Twoim ludem.
Niech wszyscy na ziemi poznają,
że jesteś Panem i Bogiem wieków.
Syr 36, 1-5.10-17
 
   Hymn z Księgi Mądrości Syracha jest wielkim błaganiem, zanoszonym do Boga na blisko dwa wieki przed działalnością Chrystusa. Izrael znajdował się pod panowaniem surowych władców syryjsko–hellenistycznych. Jest to więc pieśń charakterystyczna dla okresu prześladowania i ucisku. Autor zanosi gorące wezwania do Pana: zlituj się nad narodem nazwanym Twym imieniem. Spójrz, ześlij bojaźń na wszystkie narody, wyciągnij rękę, okaż się wielkim, powtórz znaki, uczyń znów cuda, wsław swoją rękę, wysłuchaj błagania. Ostatnia strofa obejmuje wszystkie narody: Niech wszyscy na ziemi poznają, że jesteś Panem i Bogiem wieków. Przywołane jest błogosławieństwo Aarona z Księgi Liczb: „Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozjaśni nad tobą swoje oblicze, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy swoim pokojem. Tak będą wzywać imienia Mojego i będę im błogosławił – mówi Pan” (Lb 6, 24-27). W ten sposób zapowiedziane jest uniwersalne posłannictwo Chrystusa i błogosławieństwo, którym Bóg pragnie obdarzyć wszystkie narody ziem, bo jest On Panem wieków.
 
 
25 maja

Dobrze jest dziękować Panu,
śpiewać Twojemu imieniu, Najwyższy,
rano głosić łaskawość Twoją,
a wierność Twoją nocami.
Na harfie dziesięciostrunnej i lirze,
pieśnią przy dźwiękach cytry.
Bo weselę się, Panie, Twoimi czynami,
raduję się dziełami rąk Twoich.
Jak wielkie są dzieła Twoje, Panie,
i jakże głębokie Twe myśli!
Nie zna ich człowiek nierozumny, 
i głupiec ich nie pojmuje.
Chociaż występni się plenią jak zielsko,
a złoczyńcy jaśnieją przepychem,
i tak pójdą na wieczną zagładę,
Ty zaś, Panie, na wieki jesteś wywyższony. 
Dałeś mi siłę bawołu,
skropiłeś mnie świeżym olejkiem. 
Sprawiedliwy zakwitnie jak palma,
rozrośnie się jak cedr na Libanie.
Zasadzeni w domu Pańskim
rozkwitną na dziedzińcach Boga naszego.
Nawet i w starości wydadzą owoc,
zawsze pełni życiodajnych soków,
aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy,
On moją Opoką i nie ma w Nim nieprawości.
Ps 92, 2-9.11.13-16
 
   Psalm 92 w tradycji żydowskiej przeznaczony był na świąteczny dzień szabatu i rozpoczyna go wezwanie do sławienia Pana od samego rana pieśnią i muzyką. W swym komentarzu do tego psalmu św. Augustyn mówi obrazowo: „Nasze czyny są jak instrumenty. Jeżeli z radością czynimy dobrze, to tak, jakbyśmy śpiewali psalmy, bo śpiew jest wyrazem wesela, a wesołego dawcę miłuje Bóg (2 Kor 9, 7). Cokolwiek czynisz rób to z radością, a wtedy pełnisz dobro i dobrze to czynisz. Natomiast jeżeli czynisz dobro ze smutkiem, wówczas staje się ono twoje, ty go nie czynisz, tylko nosisz harfę a nie śpiewasz”. W dalszych strofach psalmu autor rozważa dobroć i mądrość Boga – Jego czyny i dzieło radują go, bo są wielkie a myśli głębokie, On daje siłę i nawet w starości pozwala wydawać owoc. Człowiek sprawiedliwy znajduje w Bogu mocne oparcie i przyrównany jest do silnego bawołu, do rozłożystych cedrów i kwitnących palm, jest w swym życiu aktywny, ufny i szczęśliwy. Nawet w starości czuje się młody duchem i radosny, nie ulega pokusom zniechęcenia i pesymizmu. Psalmista głosi wierność Pana na wieki, podobnie też Apokalipsa: „Dzieła Twoje są wielkie i godne podziwu Panie, Boże wszechwładny. Sprawiedliwe i wierne są Twoje drogi, o Królu narodów (Ap 15, 3-4).
 
 
26 maja

Ciebie, Boże, należy wielbić na Syjonie,
Tobie dopełnić ślubów.
Do Ciebie, który próśb wysłuchujesz,
wszelki śmiertelnik przychodzi, wyznając swoje grzechy.
Przygniatają nas nasze winy, a Ty je odpuszczasz.
Szczęśliwy jest wybrany, którego Ty przygarniasz,
on mieszka w Twoich pałacach.
Niech nas nasycą dobra Twego domu,
świętość Twojego przybytku.
Cudami Twojej sprawiedliwości 
odpowiadasz nam, Boże, nasz Zbawco,
nadziejo wszystkich krańców ziemi i mórz dalekich.
Ty swą mocą utwierdzasz góry,
jesteś opasany potęgą.
Uśmierzasz burzliwy szum morza,
huk jego fal, zgiełk narodów.
Z powodu Twych cudów 
przejęci są podziwem mieszkańcy krańców ziemi;
Ty ją napełniasz radością od wschodu do zachodu.
Ps 65, 2-9
 
   Nowe życie wiernego, który uzyskał przebaczenie grzechów, Psalm 65 opisuje obrazem wiosny, rozkwitającej świeżą roślinnością i rozbrzmiewającej radością. W pierwszej części psalmu wierny znajduje się w świątyni na Syjonie, do której przybywa lud przygnieciony winami, by uzyskać przebaczenie. Pan nie pozostaje obojętny – jest gotów do przebaczenia i przyjęcia ich: cudami Twojej sprawiedliwości odpowiadasz nam, Boże nasz Zbawco, nadziejo wszystkich krańców ziemi i mórz dalekich. Obecny w świątyni Pan jest pełen chwały i władzy nad wszechświatem. Dzięki Jego zbawczemu działaniu, po odpuszczeniu win, wierni czują się gośćmi Boga, są Mu bliscy i mogą być zaproszeni do Jego stołu, aby cieszyć się zażyłością z Nim. Pan potrafi opanować i uspokoić zarówno wody morskie, które w Biblii są symbolem chaosu i zła, jak  i „zgiełk narodów” czyli bunt pysznych. Bóg, który uwalnia świat i historię od chaosu i zła, może zwyciężyć i przebaczyć przewrotność oraz grzech. Hymn ten zamyka radosny obraz wiosny w Izraelu, a Pan przypomina rolnika. Dziesięć czasowników opisuje pełne miłości zabiegi Stwórcy wobec ziemi, która ukazana jest jako żywe stworzenie, które śpiewa i wznosi okrzyki radości. Wymowne są trzy czasowniki odnoszące się do symbolicznego obrazu szat przyrody: wzgórza przepasane są weselem, łąki się stroją trzodami, doliny okrywają się zbożem. Przyroda staje się wymownym znakiem Bożego działania, bo „z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę” (Mdr 13, 5, Rz 1, 20). Psalm ukazuje spotkanie jednoczące stworzenie z odkupieniem. Podobnie jak z wiosną przyroda ożywa dzięki działaniu Stwórcy, tak też człowiek powstaje z grzechu za sprawą Odkupiciela, a psalm ten jest pieśnią ku czci Bożej chwały.
 
 
27 maja

Pan króluje, wesel się, ziemio,
radujcie się, liczne wyspy!
Jego błyskawice wszechświat rozświetlają,
a ziemia drży na ten widok.
Jego sprawiedliwość rozgłaszają niebiosa
i wszystkie ludy widzą Jego chwałę.
Niech zawstydzą się wszyscy, którzy czczą posągi
i chlubią się bożkami.
Niech wszystkie bóstwa hołd Mu oddają!
Słyszy o tym i cieszy się Syjon,
radują się miasta Judy z Twoich wyroków, o Panie.
Bowiem ponad całą ziemię Ty jesteś wywyższony
i nieskończenie wyższy od wszystkich bogów.
Pan tych miłuje, którzy zła nienawidzą,
On strzeże dusz świętych swoich,
wydziera je z rąk grzeszników.
Światło wschodzi dla sprawiedliwego
i radość dla ludzi prawego serca.
Weselcie się w Panu, sprawiedliwi,
i sławcie Jego święte imię.
Ps 97, 1.4.6-12 
 
   Psalm 97 otwiera i kończy uroczyste wezwanie: wesel się ziemio. W następnych strofach psalmista opisuje epifanię Boga, który pojawia się w otoczeniu kosmicznych sług: błyskawic, obłoków, gór i licznych ludów. Historyczne działanie Pana uosabia sprawiedliwość, prawo i chwała, a ziemia weseli się na każdym miejscu, nie wyłączając wysp i krain najbardziej odległych. Góry, które są w Biblii symbolem rzeczywistości najtrwalszych, topnieją jak wosk. W niebiosach rozbrzmiewają anielskie pieśni wysławiające sprawiedliwość, czyli dzieło zbawienia, którego Pan dokonał dla wiernych. Wierni zebrani na Syjonie i uczestniczący w liturgii na cześć Pana, z radością śpiewają pieśń pochwalną. Dla Izraelitów, żyjących między ludami wyznającymi politeizm, istotne jest to, że Bóg zwycięża i odnosi zwycięstwo nad bożkami. Psalm ukazuje oblicze ludzi wiernych, wymieniając siedem ich rysów, co oznacza pełnię i doskonałość. Oczekujący na Boskiego Króla nie czynią zła, miłują Pana, są wierni czyli hasidim, kroczą drogą sprawiedliwości, są prawego serca, radują się z dzieł Bożych i wysławiają Pana.
 
 
28 maja

Ogromnie weselę się w Panu,
dusza moja raduje się w moim Bogu,
gdyż odział mnie szatami zbawienia
i okrył płaszczem sprawiedliwości.
Tak jak ziemia wydaje swoje plony,
jak ogród rozplenia swe zasiewy,
tak Pan Bóg sprawi, że sprawiedliwość się rozmnoży
i hołdy będą Mu składane wobec wszystkich narodów.
Ze względu na Syjon nie umilknę,
ze względu na Jerozolimę nie spocznę,
aż jej sprawiedliwość zabłyśnie jak zorza,
i jak pochodnia zapłonie jej zbawienie.
Wtedy sprawiedliwość twoją ujrzą narody
i twoją chwałę wszyscy królowie.
I nazwą cię nowym imieniem nadanym przez usta Pana.
Będziesz wspaniałą koroną w rękach Pana,
diademem królewskim w dłoni twego Boga.
Iz 61, 10a.11; 62, 1-3
 
   Radosny hymn z końcowej części Księgi Izajasza, o wyraźnie oblubieńczej symbolice, ma charakter proroctwa zbawczego dzieła Bożego. W bliższej przyszłości zapowiada odbudowę Jerozolimy i odnowę kultu liturgicznego w świątyni po powrocie ludu z niewoli babilońskiej. Możemy też w nim dostrzec nadejście Zbawiciela – Chrystusa, o którym jest mowa we wcześniejszych częściach tej księgi, jako Tego, który sprawi, że rozszerzy się sprawiedliwość i zabłyśnie jak zorza, a zbawienie ludu zapłonie jak pochodnia. Te wspaniałe poetyckie zwroty odnoszą się też do trzeciego etapu dzieła zbawienia, który nastąpi na końcu czasów. Wtedy to oblubienica Pana – Kościół Chrystusowy, będzie jak korona w rękach Pana i jak diadem królewski w dłoni naszego Boga. Nastanie wtedy wielka radość wiernych w Bogu Zbawicielu, który odzieje lud swój szatami zbawienia, okryje go szatami sprawiedliwości i przyjmie z miłością do wiecznej chwały. Pieśń ta sławi głęboką miłość, łączącą Boga z Jerozolimą: „Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój Budowniczy poślubi ciebie. I jak oblubieniec cieszy się oblubienicą, tak twój Bóg rozweseli się tobą” (Iz 62, 5). Miejsce Boga odległego, sprawiedliwego sędziego, zajmie Bóg bliski i rozmiłowany. 
 
 
29 maja

Chwalcie imię Pana, chwalcie, Pańscy słudzy,
którzy stoicie w domu Pana,
na dziedzińcach domu Boga naszego.
Chwalcie Pana, bo Pan jest dobry,
śpiewajcie Jego Imieniu, bo jest łaskawy. 
Pan bowiem wybrał sobie Jakuba,
na własność wyłączną wybrał Izraela.
Wiem, że Pan jest wielki, 
że nasz Pan jest nad wszystkimi bogami.
Twoje imię Panie, trwa na wieki,
Twa pamięć, Panie, z pokolenia na pokolenie.
Pan bowiem swemu ludowi zapewnia sprawiedliwość
i lituje się nad swoimi sługami.
Bożki pogańskie, to srebro i złoto,
dzieło rąk człowieka.
Mają usta, ale nie mówią,
mają oczy, ale nie widzą, 
mają uszy, ale nie słyszą
i brak jest oddechu w ich ustach.
Ci, którzy je robią, są do nich podobni,
i każdy, kto w nich ufność pokłada.
Błogosław Pana, domu Izraela,
błogosław Pana, domu Aarona.
Domu Lewiego, błogosław Pana,
wy, którzy Go czcicie, błogosławcie Pana
niech będzie błogosławiony Pan ze Syjonu,
który mieszka w Jeruzalem.
Ps 135, 1-5.13-21 
 
   Psalm 135 to pieśń śpiewana w świątyni w Jerozolimie i wysławiająca Boga dobrego, łaskawego, wielkiego i sprawiedliwego. Jest On opiekunem Izraela, którego wybrał jako Swój Lud. Wiera w Boga Izraela przeciwstawiona jest zdecydowanie bożkom pogańskim, będących tworem ludzkim, a dają im wiarę ludy sąsiadujące z Izraelem. Bożki te nie widzą, nie słyszą i nie mogą mówić, są więc bezsilne i niczego nie mogą zdziałać dla modlących się do nich. W końcowych strofach psalmista wzywa lud Izraela do błogosławienia i wielbienia Boga Izraela, do tego by być Mu wiernym. Ten Bóg działa w historii i zapewnia swemu ludowi opiekę i sprawiedliwość. Izrael doświadczał w swojej historii wsparcia potężnego ramienia Boga od czasów patriarchów, epopei wyjścia z Egiptu a później wyjścia z Babilonu i radosnego powrotu do ojczyzny.
 
 
30 maja

Bądź błogosławiony po wszystkie wieki,
Panie, Boże ojca naszego Izraela.
Twoja jest wielkość, moc i sława,
majestat i chwała,
bo wszystko co jest na niebie i ziemi,
Twoje jest, Panie.
Władza królewska należy do Ciebie,
i nawet ziemski monarcha
jest Twoją własnością.
Bogactwo i chwała od Ciebie pochodzą, 
a Ty panujesz nad wszystkim.
W Twojej ręce spoczywa moc i siła,
Ty swoją ręką wywyższasz
i utwierdzasz wszystko.
Teraz więc, nasz Boże, dzięki Ci składamy
i wysławiamy chwalebne imię Twoje.
1 Krn 29, 10-13
 
Chwalcie Pana, wszystkie narody,
wysławiajcie Go, wszystkie ludy!
Bo potężna nad nami Jego łaska,
a wierność Pana trwa na wieki.
Ps 117, 1-2
 
   W Księgach Starego Testamentu napotykamy wiele fragmentów o charakterze hymnów, które zbliżone są swym stylem poetyckim do psalmów i zostały włączone do codziennych modlitw brewiarzowych Kościoła. Jednym z takich utworów jest hymn z Pierwszej Księgi Kronik. Dawid wyśpiewał tę pieśń w okolicznościach rozpoczęcia budowy świątyni jerozolimskiej, przeznaczonej dla Pana Boga. Świątynia ta przez tysiąc lat była centrum kultu religijnego i narodowej jedności Izraelitów. Kiedy tworzymy dzieło dla Pana, pojawia się pokusa, by skupić uwagę na samych sobie, jak gdybyśmy byli wierzycielami Boga. Dawid ustrzegł się tej pokusy i wszystko, czego udało mu się dokonać, przypisuje Panu. To nie człowiek, dzięki swej inteligencji i sile, jest pierwszym twórcą tego, co się dokonało, lecz jest nim Bóg. W ten sposób Dawid wyraża głęboką prawdę, że wszystko jest łaską, jest darem Boga. Dawid dokonał wielu czynów: zjednoczył wszystkich Żydów w jedno silne państwo, a synowi swojemu Salomonowi, pozostawił silny i dobrze zorganizowany organizm państwowy. Jest też jako utalentowany poeta autorem licznych psalmów, włączonych do Księgi Psalmów. Jednak w tym hymnie mówi, że wszystkie swoje sukcesy militarne, polityczne i ekonomiczne zawdzięcza Bogu. Wszystko pochodzi od Niego. Z tego wynika tak bardzo kontemplacyjny charakter tego hymnu, bo w Bogu widzi Dawid szczególne ojcostwo, na wyrażenie którego brakuje mu słów, by opisać wielkość i moc Boga. Bóg miłuje nas miłością bezwarunkową, która nie zna zmęczenia i nigdy się nie skończy a wierność Pana trwa na wieki – takie przesłanie niesie najkrótszy Psalm 117.
   Ojcostwo Boga objawiło się w pełni we wcieleniu Syna Bożego, a my także uczestniczymy w Jego synostwie poprzez dar Ducha Świętego, stając się „synami w Synu”. A Jezus nauczał nas nazywać Boga „Ojcem naszym”. Modlitwa zapisana w tym kantykach uświadamia człowiekowi na nowo, że jest „ubogim”, który wszystko otrzymuje za darmo, z łaski Pana.
 
 
31 maja

Chwalcie Boga w Jego świątyni,
chwalcie na ogromnym Jego nieboskłonie.
Chwalcie Go za potężne Jego dzieła,
chwalcie za niezmierzoną wielkość Jego.
Chwalcie Go dźwiękiem rogu,
chwalcie na harfie i cytrze.
Chwalcie Go bębnem i tańcem,
chwalcie na strunach i flecie.
Chwalcie Go na dźwięcznych cymbałach,
chwalcie na cymbałach brzęczących.
Wszystko, co żyje, niech chwali Pana!
Ps 150, 1-6
 
Chwalcie Pana, bo jest dobry, 
bo na wieki trwa Jego łaska.
Któż wysłowi potężne dzieła Pana
i rozgłosi całą Jego chwałę?
Ps 106, 1-2
 
   Wymienione psalmy sławią dobroć Boga, i zachęcają wszystkie narody i ludy do wielbienia Go za Jego dary. Psalmy 106 i 150 postrzegają przymierze Boga z Jego ludem w perspektywie uniwersalnej. Izrael jako naród wybrany ma do spełnienia misję głoszenia dwóch zasadniczych rysów Bożego oblicza, które wyrażają dwa słowa hebrajskie hesed i emet, bardzo często występujące w psałterzu i innych księgach Biblii. Słowo hesed oznacza pełną dobroci wierność – głębokie uczucie trwałej więzi, czułości. Drugie słowo emet oznacza prawdę, lojalność, pełną radości wierność, szczerość relacji, niezmienną mimo przeszkód i doświadczeń. Psalm106 podkreśla dobroć i łaskawość Boga, widoczną w perspektywie Jego potężnych dzieł – wszechświata, przyrody ziemskiej, człowieka. Psalm 150 zaprasza „wszystko co żyje”, a zwłaszcza człowieka, do oddania chwały Bogu, powtarzającymi się dziesięć razy słowami „Chwalcie Boga”. Psalm wymienia osiem instrumentów, na których, w czasach biblijnych grano w czasie liturgii: dźwięki rogu, harfy, cytry, bębna, fletu, strun, cymbałów dźwięcznych i brzęczących i wzywa wszystkie żywe istoty, żeby zaniosły do Stwórcy dziękczynienie ze śpiewem i tańcem za dar istnienia. 
   Nasze modlitwy wdzięczności i uwielbienia mają wznosić się do Boga jak światło siedmioramiennego świecznika Menorah, znajdującego się w miejscu nazywanym Świętym Świętych w świątyni jerozolimskiej. W Apokalipsie, księdze niosącej nadzieję za zbawienie i zwycięstwo Chrystusa nad złem, obrazowo jest ukazane uwielbienie, jakie zanoszone jest przed tron Boga:
 
Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, 
odebrać chwałę i cześć, i moc, bo Ty stworzyłeś wszystko,
a dzięki Twej woli istniało i zostało stworzone.
Godzien jesteś wziąć księgę i otworzyć jej pieczęcie, 
bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją ludzi 
z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu, 
i uczyniłeś ich królestwem i kapłanami dla naszego Boga, 
i będą królować na ziemi. 
I ujrzałem, i usłyszałem głos wielu aniołów dokoła tronu i Zwierząt, i Starców, 
a liczba ich była miriady miriad i tysiące tysięcy, 
mówiących głosem donośnym: 
Godzien jest Baranek zabity wziąć potęgę, moc, 
mądrość i bogactwo, cześć, chwałę i błogosławieństwo. 
A wszelkie stworzenie, które jest w niebie
i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu, i wszystko, co w nich przebywa, 
usłyszałem, jak mówiło: „Zasiadającemu na tronie 
i Barankowi, błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków!”
Ap 4, 11; 5, 9-13