Kwiecień
Pan moim światłem i zbawieniem moim
Ja jestem światłością świata
kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności
lecz będzie miał światło życia. (J 8, 12)
Ty, Panie, zapalasz moją pochodnię,
Boże mój, rozświetlasz moje ciemności. (Ps 18, 29)
1 kwietnia
Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię.
Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem:
ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód,
a Duch Boży unosił się nad wodami.
Wtedy Bóg rzekł:
„Niech stanie się światłość”.
I stała się światłość.
Bóg widząc, że światłość jest dobra,
oddzielił ją od ciemności.
I nazwał Bóg światłość dniem,
a ciemność nazwał nocą.
Rdz 1, 1-5
Błogosław duszo moja Pana,
O Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Odziany w majestat i piękno,
i światłem okryty jak płaszczem.
Tyś wszystko mądrze uczynił,
ziemia jest pełna Twoich stworzeń.
Stwarzasz je napełniając swym Duchem
i odnawiasz oblicze ziemi.
Ps 104, 1-2.24.30
Światłość Bóg stworzył przed wszystkim i w biblijnym opisie stworzenia Bóg stworzył ją na początku (Rdz 1, 1-5): Wtedy Bóg rzekł: „Niechaj stanie się światłość!”. I stała się światłość. Tak więc Bóg, który sam jest światłością, stwarza światło dla naszych oczu. Ma ono dla nas wartość symbolu, niezależnie od tego, czy jest to wielkie światło słońca, czy światło małej lampki – w starożytnym świecie posługiwano się kagankami oliwnymi. Świat Biblii jest światem symboli i światło jest w księgach Biblii symbolem bardzo ważnym. Światło towarzyszy wielu wydarzeniom w zbawczym działaniu Boga. Psalm 104 wzywa nas do wielbienia Boga, który jest okryty jakby płaszczem światła. Biblia wykorzystuje takie symbole i obrazy, by przybliżyć nam niewyrażalne cechy Boga. On wszystko stworzył i nieustannie odnawia, jest stale twórczy i „odziany w majestat i piękno”.
2 kwietnia
Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu, ziemio cała!
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię,
każdego dnia głoście Jego zbawienie.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie cuda Jego pośród wszystkich ludów.
Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały.
Budzi cześć najwyższą, większą niż inni bogowie,
bo wszyscy bogowie pogan są tylko ułudą,
Pan zaś stworzył niebiosa.
Przed Nim kroczą majestat i piękno,
a potęga i blask w Jego przybytku.
Oddajcie Panu, rodziny narodów,
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę,
oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem,
On świat tak utwierdził, że się nie zachwieje,
będzie sprawiedliwie sądził ludy.
Niech się radują niebiosa i ziemia weseli,
niech szumi morze i wszystko co je napełnia.
Niech się cieszą pola i wszystko, co na nich rośnie,
niech wszystkie drzewa w lasach wykrzykują z radości.
Ps 96, 1-8a.10-12
Niewyobrażalny dla człowieka majestat Boga, Jego piękno, urok i blask psalmy oddają poetyckimi podobieństwami. Bóg sprawia radość niebios i wesele ziemi, karmiąc człowieka i wszelkie stworzenie. On jako Bóg żywy stale działa, odnawiając oblicze ziemi, jest Panem wszechświata i Panem historii. Uniwersalny charakter nadaje psalmowi wezwanie do oddawania Bogu chwały przez całą ziemię, wszystkie narody i wszystkie ludy. O odnowienie naszej, polskiej ziemi prosił Boga Jan Paweł II w modlitewnej homilii w czerwcu 1979 roku na Placu Zwycięstwa w Warszawie. Po ponad 30 latach możemy Panu dziękować za to, że odnowienie Polski i jej rozwój są dobrze widoczne. To co nam wtedy wydawało się niemożliwe wobec potęgi totalitarnego systemu, stało się rzeczywistością.
3 kwietnia
Pan jest Bogiem i daje nam światło.
Ustawcie procesję z gałązkami zielonymi
aż do rogów ołtarza.
Jesteś moim Bogiem, podziękować chcę Tobie,
Boże mój, pragnę wielbić Ciebie.
Wysławiajcie Pana, bo jest dobry,
bo Jego łaska trwa na wieki.
Ps 118, 27-29
Jego majestat okrywa niebiosa,
a Jego chwały pełna jest ziemia.
Jego wspaniałość podobna do światła,
z Jego rąk tryskają promienie,
moc Jego w nich jest ukryta.
Ha 3, 3b-4
A dla was, czczących moje imię, wzejdzie słońce sprawiedliwości.
Ml 3, 20
Światło w Biblii jest symbolem obecności Boga, obecności Chrystusa i Jego nauki. Pomaga ono przekazać rzeczywistość duchową – tajemnicę Boga i Jego Miłosierdzia, tak trudno wyobrażalną dla naszego umysłu. „Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki! Odziany w majestat i piękno, światłem okryty jak płaszczem” (Ps 104, 1b-2a). W tradycji biblijnej pojawieniu się Boga towarzyszy głos i wielkie światło: Jego wspaniałość podobna do światła, z Jego rąk tryskają promienie, moc Jego w nich jest ukryta. W tych słowach Księgi Habakuka, powstałej w VII wieku przed Chr., jesteśmy blisko Chrystusa Miłosiernego z obrazu „Jezu ufam Tobie”, z wychodzącymi z Jego serca dwoma świetlnymi promieniami – bladym i czerwonym. Mówią o tym słowa, zanotowane przez Świętą Faustynę w jej Dzienniczku (Dz.299): „Te dwa promienie oznaczają Krew i Wodę – blady oznacza Wodę, która usprawiedliwia dusze, czerwony promień oznacza Krew, która jest życiem dusz.. Te dwa promienie wyszły z wnętrzności Miłosierdzia Mojego, wówczas kiedy konające Serce Moje zostało włócznią otwarte na krzyżu. Te promienie osłaniają duszę przed zagniewaniem Ojca Mego. Szczęśliwy, kto w ich cieniu żyć będzie, bo nie dosięgnie go sprawiedliwa ręka Boga. Nie znajdzie ludzkość uspokojenia, dopóki nie zwróci się z ufnością do Miłosierdzia Mojego. Raduje się Serce Moje tym tytułem Miłosierdzia. Powiedz, że Miłosierdzie jest największym przymiotem Boga. Wszystkie dzieła rąk Moich są ukoronowane Miłosierdziem”. Przesłanie Świętej Faustyny ma głębokie korzenie w Piśmie Świętym, także Starego Testamentu. Wielkie miłosierdzie Boga wysławiają psalmy i inne księgi Starego i Nowego Testamentu.
4 kwietnia
Chwalcie Pana, bo jest dobry,
bo Jego łaska na wieki.
On w swojej mądrości uczynił niebiosa,
bo Jego łaska na wieki.
On uczynił światła ogromne,
bo Jego łaska na wieki.
Słońce, by dniem władało,
bo Jego łaska na wieki.
Księżyc i gwiazdy, by władały nocą,
bo Jego łaska na wieki.
Ps 136, 1.5.7-9
Przenikasz i znasz mnie, Panie
i znasz wszystkie moje drogi.
Jeśli powiem: „Niech więc mnie ciemność zasłoni
i noc mnie otoczy jak światło”,
to nawet mrok nie będzie dla Ciebie ciemny,
a noc jak dzień będzie jasna,
bo mrok jest dla Ciebie jak światło.
Ps 139, 1a.3b.11-12
Księga Psalmów wielokrotnie przywołuje obraz światła: „Pan moim światłem i zbawieniem moim, kogóż miałbym się lękać?” (Ps 27, 4). „Ześlij światłość i wierność swoją, niech one mnie wiodą” (Ps 43, 3). „Bo Pan Bóg jest słońcem i tarczą” (Ps 84, 12). „Jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy” (Ps 19, 9b). Psalmy opisują Słowo Boże za pomocą określeń słonecznych. Chrystus, będący odblaskiem chwały Ojca, oświeca nas Swoim Słowem w ewangeliach. Dla Boga wszystko jest „przezroczyste” – przypomniała nam to liturgia Słowa XV-tego Światowego Dnia Młodzieży w Kolonii, gdzie rozważano Psalm 139. Bóg, który jest światłością, nie potrzebuje tak jak my światła słońca czy jakiejś lampy, żeby nas zobaczyć. Mrok nie jest dla Niego ciemny, a noc jest jasna jak dzień.
5 kwietnia
Albowiem w Tobie jest źródło życia
i w Twej światłości oglądamy światłość.
Zachowaj łaskę Twą dla tych, co Ciebie znają,
i sprawiedliwość Twą dla ludzi prawego serca.
Ps 36, 10-11
Powierz Panu swoją drogę,
zaufaj Mu: On sam będzie działał
i sprawi, że twoja sprawiedliwość zabłyśnie jak światło,
a prawość twoja – jak blask południa.
Zbawienie sprawiedliwych pochodzi od Pana;
On ich ucieczką w czasie utrapienia.
Ps 37, 5-6.39
Ty, Panie, zapalasz moją pochodnię,
Boże mój, rozświetlasz moje ciemności.
Ps 18, 29
Pan Bóg jest niewyczerpanym źródłem życia. On obdarza nas światłem drogi naszego życia, dzięki czemu wiemy, gdzie mamy podążać. Psalmista wzywa nas, by ufać Bożej pomocy, a wtedy On sprawi, że w naszym życiu urzeczywistni się światło sprawiedliwości. On rozświetla nie tylko świat promieniami słońca, ale również nasze wewnętrzne ciemności. Za świętym Augustynem można modlić się: „Jezu Chryste, wewnętrzna Światłości, nie pozwól, aby moje wewnętrzne ciemności przemawiały do mnie” (Wyznania XII.10.10). Duch Święty nas nie opuszcza nigdy – zawsze jest gotów stanąć w naszej obronie. Bezmiar Bożej dobroci jest dla nas żywym źródłem, gaszącym pragnienie i światłem oświecającym wiernego. Dzięki ufności pokładanej w Bogu i prawemu postępowaniu wierny człowiek sam staje się światłem dla innych ludzi, bo może przez niego przechodzić do nich światło samego Boga.
6 kwietnia
Potężne światło zabłyśnie aż po krańce ziemi,
przybędą do ciebie z daleka liczne narody
i mieszkańcy stron odległych do twego świętego imienia.
Wesel się, Jeruzalem, z synów sprawiedliwych,
bo wszyscy będą zgromadzeni
i będą wysławiać Pana wieków.
Tb 13, 13.15a
Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę,
świadectwo Pana niezawodne,
uczy niedoświadczonego mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serca,
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy.
Bojaźń Pana szczera i trwa na wieki,
rady Pana prawdziwe, wszystkie razem słuszne.
Cenniejsze nad złoto, nad złoto najczystsze,
słodsze od miodu płynącego z plastra.
Ps 19, 8-11
Zapowiadaną przez proroków i psalmy światłością dla wszystkich narodów ziemi i dla każdego człowieka jest Chrystus. Jego światło rozchodzi się coraz dalej i dalej od dwu tysięcy lat. W Jego Kościele gromadzą się coraz liczniej wierzący w Chrystusa i wysławiają Pana wieków na wszystkich kontynentach. Poprzez naszą modlitwę łączymy się z modlącym się do Boga Kościołem. Kantyk liturgii paschalnej: „Radosna Światłości, Prawdziwa, jedyna, Mądrości, Jezu Chryste, Panie nasz” wzywa nas do radowania się zmartwychwstaniem Chrystusa. Światło paschału przypomina nam o obecności Chrystusa zmartwychwstałego we wspólnocie modlącego się Kościoła.
Mieszkańcom wielkich miast, z ulicami tak bardzo jasno oświetlonymi potężnymi światłami przez całą noc, trudniej zrozumieć biblijny sens tajemnic światła. Chyba że wydarzy się tak ogromna awaria systemu energetycznego, jaka miała miejsce w 2003 roku w USA i Kanadzie. Wtedy możliwość zapalenia choć skromnej świeczki wydawała się bezcenna w ciemnościach nocy, jaka panowała w miastach pozbawionych prądu.
7 kwietnia
Pan moim światłem i zbawieniem moim.
Ps 27, 1
Twoje słowo jest pochodnią dla stóp moich, Panie,
i światłem na mojej ścieżce.
Przysiągłem i postanawiam
przestrzegać Twych sprawiedliwych wyroków.
Jakże miłuję Prawo Twoje,
przez cały dzień nad nim rozmyślam.
Napomnienia Twoje są moim dziedzictwem na wieki,
bo są radością mego serca.
Nienawidzę ludzi chwiejnych, a Prawo Twoje miłuję.
Jak słodka jest Twoja mowa dla mego podniebienia,
ponad miód słodsza dla ust moich.
Gdyby Twoje prawo nie było mą rozkoszą,
byłbym już zginął w moim utrapieniu.
Zobaczyłem granice wszelkiej doskonałości,
Twoje przykazanie sięga dalej.
Ps 119, 105-106.97.111.113.103.92.96
Psalmy wielokrotnie nazywają Boga naszym światłem i zbawieniem, a Jego słowo pochodnią płonącą i światłem na drogach naszego życia. Pochodnie w starożytności służyły ludziom do oświetlania drogi w nocy. Boża światłość, przekazana w Piśmie Świętym, pozwala nam doświadczyć dobroci Boga, poznać Jego przykazania, i je umiłować. Słowo Pana jest dla duszy słodkie jak miód dla podniebienia (Ps 19, 11) i podnosi nas w utrapieniu, a Psalmy 19 i 119 mówią, że jest ono radością serca. Tak więc nie ma już mowy o tym, że prawo Boże ogranicza naszą wolność i tylko obarcza nas ograniczeniami. Dla psalmisty prawo to jest radością serca i pokrzepieniem dla duszy. To stwierdzenie brzmi na przekór obiegowym opiniom o uciążliwości wskazań Pana. Stąd zdarza się, że życie religijne ciąży słabo wierzącym. Przykazania Dekalogu mają bronić ważnych ludzkich wartości, przede wszystkim życia, rodziny i więzi społecznych.
8 kwietnia
Ja zaś pokładam ufność w Tobie Panie
i mówię: „Ty jesteś moim Bogiem”.
Niech zajaśnieje Twoje oblicze nad Twym sługą,
wybaw mnie w swojej łaskawości.
Jakże jest wielka, o Panie, Twoja dobroć,
którą zachowujesz dla tych, co miłują Ciebie.
Błogosławiony niech będzie Pan,
który okazał cuda swoje i łaski w mieście warownym.
Miłujcie Pana wszyscy, którzy Go czcicie!
Bądźcie mocni i mężnego serca
wszyscy, którzy pokładacie ufność w Panu.
Ps 31, 15.17.20a.22.24a.25
Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili i wy im czyńcie. Albowiem na tym polega Prawo i Prorocy.
Mt 7, 12
Prosimy Pana, by zajaśniało nad nami Jego oblicze – to Oblicze, którego szukamy. Dobroć i łaskawość Boga czyni nasze serca mocnymi i mężnymi. Kiedy napełniamy się miłością płynącą od Boga poprzez modlitwę, lekturę Pisma i sakramenty, wtedy dobroć jako miłość stosowana przepływa od nas do ludzi wokół nas, do żony, męża, dzieci, przyjaciół. Dzięki tej miłości możemy czynić, zgodnie ze złotą zasadą Ewangelii, takie dobro, które byśmy chcieli otrzymać od innych ludzi (Mt 7, 12). Wypełniamy wtedy przykazanie miłości Boga i bliźniego. Ważne jest byśmy w tym naszym wzrastaniu w czynieniu dobra nie zniechęcali się naszymi niepowodzeniami, trudnościami, tym że coś nam się nie udało, co w naszej codzienności jest nieuniknione. Żebyśmy mieli stale dobrą wolę nawracania się do Boga i czynienia dobra. A Pan rozjaśni nad nami swoje oblicze.
9 kwietnia
Osądź mnie, Boże, sprawiedliwie
i broń mojej sprawy przeciw ludowi nie znającemu litości,
wybaw mnie od człowieka podstępnego i niegodziwego.
Ty bowiem, Boże, jesteś ucieczką moją,
dlaczego mnie odrzuciłeś?
Czemu chodzę smutny i gnębiony przez wroga?
Ześlij światłość i wierność swoją, niech one mnie wiodą,
niech mnie zaprowadzą na Twą świętą górę
i do Twoich przybytków!
I przystąpię do ołtarza Bożego,
do Boga, który jest moim weselem i radością.
I będę Cię chwalił przy dźwiękach lutni, Boże mój Boże!
Czemu zgnębiona jesteś, duszo moja,
i czemu trwożysz się we mnie?
Ufaj Bogu, bo jeszcze wysławiać Go będę:
On zbawieniem mojego oblicza i moim Bogiem!
Ps 43
Tęsknimy za światłem kiedy jest ciemno. Dla psalmisty jest oczywiste, że źródłem światła jest Bóg. On stworzył światło i obdarza światłem i weselem duszę ludzką. Kiedy brak nam tego światła, czujemy się zagubieni. Ufając Bogu w naszych ciemnościach, otrzymujemy światło. W Psalmie 43 opisane są rozterki, jakich doznaje człowiek w życiowych próbach, kiedy ulega przygnębieniu na skutek działania ludzi podstępnych i bezlitosnych. Psalmista zwraca się ze swoim zmaganiem do Boga, wyznając Mu swoje zgnębienie i smutek. Dawid był prześladowany przez panującego króla Saula, który miał zamiar go zabić. Musiał chronić się w górskich kryjówkach. Jemu przypisywana jest wyrażona w psalmie skarga na prześladowców. Zwycięża jednak ufność – Dawid zostaje uratowany od prześladowania i to on zostanie zwycięskim królem Izraela. A Psalmy Dawidowe są poprzez stulecia modlitwą Ludu Izraela i chrześcijan, opisują Słowo Boże za pomocą pełnych światła określeń słonecznych: Pan moim światłem i zbawieniem moim (Ps 27). Jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy (Ps 19).
10 kwietnia
Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką.
Nad mieszkańcami krainy mroków światło zabłysło.
Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele.
Albowiem Dziecię się nam narodziło,
Syn został nam dany,
na Jego barkach spoczęła władza.
Nazwano Go imieniem:
Przedziwny Doradca, Bóg Mocny,
Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju.
Wielkie będzie Jego panowanie,
w pokoju bez granic na tronie Dawida
i nad jego królestwem, które On utwierdzi i umocni
prawem i sprawiedliwością
odtąd i na wieki.
Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona.
Iz 9, 1-2a.5-6
Prorok Izajasz zapowiada w tym radosnym hymnie nadejście Chrystusa, potomka z rodu Dawida, jako światłości świata. Jego światło będzie trwać na wieki. Aniołowie zachęcą pasterzy swym światłem w ciemnej nocy, żeby poszli odwiedzić Zbawiciela i by radowali się z Jego narodzenia w Betlejem. To Dziecię będzie Księciem Pokoju ponad wszelkimi granicami i na wieki. Sam Chrystus powie o sobie, że jest światłością świata i że wierzących w Niego zabierze do swojej wiekuistej światłości.
11 kwietnia
Oto mój Sługa, którego podtrzymuję,
Wybrany mój, w którym mam upodobanie.
Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął;
On przyniesie narodom Prawo.
Nie złamie trzciny nadłamanej,
nie zgasi knotka o nikłym płomyku.
On rzeczywiście przyniesie Prawo.
Nie zniechęci się ani nie załamie,
aż utrwali Prawo na ziemi,
a Jego pouczenia wyczekują wyspy.
Ja, Pan, powołałem cię słusznie,
ująłem cię za rękę i ukształtowałem,
ustanowiłem cię przymierzem dla ludzi,
światłością dla narodów,
abyś otworzył oczy niewidomym,
ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców,
z więzienia tych, co mieszkają w ciemności.
Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił.
Posłał mnie, abym głosił dobrą nowinę ubogim,
bym opatrywał rany serc złamanych,
żebym zapowiadał wyzwolenie jeńcom,
i więźniom swobodę,
abym obwieszczał rok łaski Pańskiej,
abym pocieszał wszystkich zasmuconych
i rozweselił płaczących na Syjonie.
Iz 42, 1.3-4.6-7; 61, 1-3
Hymn z Księgi Izajasza skierowany jest do powracających z niewoli w Babilonie Izraelitów. Zarazem tekst ten proroczo odnosi się do zbawczej misji Chrystusa, którego posłał Bóg jako światłość dla licznych narodów. Mesjańskie posłannictwo Chrystusa, zapowiadane przez proroka Izajasza, wydaje się paradoksalne. Bo ten Wszechmocny Bóg będzie tak delikatny dla nas, że nie zdmuchnie ledwo tlącego się knotka o nikłym płomyku i nie złamie nadłamanego źdźbła trawy. Za to będzie przymierzem dla wszystkich ludów i otworzy ludziom oczy na Boga Ojca. Będzie przywracał wzrok niewidomym i będzie uwalniał więźniów. Wszystkie te cechy mówią o miłosierdziu Boga i Jego łaskawości. Chrystus przeczytał i objaśnił te słowa w synagodze w Nazarecie. On sam potwierdził wobec uczniów i słuchaczy, że te słowa odnoszą się do Jego posłannictwa zbawienia człowieka (zobacz Mt 12, 15-21, Łk 4, 16-29).
12 kwietnia
Twoje napomnienia, Panie, są przedziwne,
dlatego przestrzega ich moja dusza.
Poznanie Twoich słów oświeca
i naucza niedoświadczonych.
Zaczerpnę powietrza otwartymi ustami,
bo pragnę Twoich przykazań.
Zwróć się ku mnie i zmiłuj się nade mną,
tak jak czynisz z miłującymi Twe imię.
Umocnij moje kroki Twoim słowem,
niech żadna niegodziwość nie panuje we mnie.
Wyzwól mnie z ludzkiego ucisku,
a będę strzegł Twoich postanowień.
Okaż Twemu słudze światłość swego oblicza
i naucz mnie Twoich ustaw.
Ps 119, 129-135
A oto znów przemówił do nich Jezus tymi słowami: „Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia.” Potrzeba nam pełnić dzieła Tego, który mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata.
J 8, 12; J 9, 4-5
Jan Chrzciciel – prorok starszy o parę miesięcy od Pana Jezusa, dawał świadectwo o Nim jako o Mesjaszu i Światłości świata. Jezus również wyraźnie mówił uczniom i tłumom Żydów o Sobie, jako o światłości, która rozjaśnia życie człowieka, wzywał do nawrócenia i wskazywał dzieła miłosierdzia. Grzech jest zły, bo jest chodzeniem w ciemności. Światło towarzyszy wszystkim chwalebnym objawieniom się Boga: Mojżeszowi w ognistym krzewie, Jezusowi podczas przemienienia się wobec trzech wybranych uczniów, czy też podczas objawienia się Pawłowi pod Damaszkiem. Języki świetliste ukazały się nad Apostołami w chwili zesłania Ducha Świętego. A zarazem zarówno wierzący żyd, jak i chrześcijanin otrzymują w Biblii moralne i duchowe światło drogi życia. Symbolika światła pozwala dostrzec lepiej jedność całego Pisma Świętego, Starego i Nowego Testamentu. Dostrzegamy, że Nowy Testament ma swe początki w Starym, jest w nim ukryty. A Stary Testament realizuje się do końca w Nowym i w nim się pełniej daje zrozumieć i wyjaśnić. Zrozumieć możemy, co znaczy „pełnia czasu”, jaka stała się dzięki Chrystusowi.
13 kwietnia
Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł nas do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie – odpuszczenie grzechów. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. On jest głową Ciała – Kościoła, On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Bóg zechciał bowiem, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko ze sobą: i to co na ziemi i to co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego Krzyża.
Kol 1, 12-14.17-20
Apostoł Paweł w swym Liście do Kolosan wzywa do radości i dziękczynienia za zbawcze dzieło Chrystusa. On przenosi nas do Swojej światłości. W Nim mamy odkupienie i udział w Kościele, którego Jezus jest jakby głową. Dzięki Niemu spełniło się zbawcze działanie Boga, dające początek Kościołowi. My wszyscy jesteśmy włączeni w niewidzialne dla oczu krążenie łaski Bożej i tworzymy jeden duchowy organizm. Przez Jezusa łączy się to, co jest na ziemi, z tym, co jest w niebiosach. Modlimy się o to słowami Modlitwy Pańskiej: Przyjdź Królestwo Twoje! Czytanie Słowa Bożego jest dla nas jak polanie ożywczą wodą.
14 kwietnia
Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, i dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach.
2P 1, 19
Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie.
Mt 5, 16
I zobaczyłem, że mądrość tak przewyższa głupotę, jak światło przewyższa ciemności.
Koh 2, 13
Wesoło błyska światło prawych, lecz gaśnie lampa występnych.
Prz 13, 9
Święty Piotr w swoim liście porównuje obrazowo naukę Bożą do lampy, która świeci w ciemnym miejscu. Chrystus w Ewangelii zachęca nas, byśmy byli światłem w naszej rodzinie i środowisku pracy. Dobro, które czynimy innym ludziom, przede wszystkim naszym bliskim, powoduje wzrost dobra i wzrost chwały Bożej. Postępując mądrze, zapalamy lampy naszego życia i oświetlamy życie innych ludzi, przyczyniamy się do radości ich i naszej każdego zwykłego dnia. Źródłem dającym wciąż nową energię naszemu życiu wiary jest Duch Święty i dzięki niemu nasze lampy świecą i wesoło błyskają.
15 kwietnia
Nikt nie zapala lampy i nie stawia jej w ukryciu ani pod korcem, lecz na świeczniku, aby jej blask widzieli ci, którzy wchodzą.
Łk 11, 33
Miłuj bliźniego swego jak siebie samego. Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa. Teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu. Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła! Żyjmy przyzwoicie jak w biały dzień. Ale przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie troszczcie się zbytnio o ciało.
Rz 13, 9b-11a.12-13a.14
Ewangelia jest stale nowością i jest jak lampa na świeczniku. Nasze dobre czyny pokoju, pomocy, dobrego słowa, uśmiechu, życzliwości, poświęcenia dla sprawy Bożej, są jak blask lampy. Okazywana ludziom dobroć, wierność, łagodność, opanowanie jest jakby powstaniem ze snu. Dobre czyny Paweł Apostoł ukazuje jako „zbroję światła”, która chroni drogi naszego życia. Nawracając się kolejny raz do Boga opowiadamy się po stronie Boga, a zarazem po stronie naszego dobra.
16 kwietnia
Wzmocnijcie znużone ręce,
pokrzepcie drżące kolana
i mówcie do lękliwych serc:
Bądźcie silni i nie lękajcie się!
Oto jest wasz Pan.
Przyjdzie Ten, który nas ocali.
Wówczas otworzą się oczy ślepców,
i otworzą się uszy głuchych,
wówczas chromy skakać będzie jak jeleń
i zaśpiewają języki niemych.
Wyzwoleni Pańscy powrócą,
i śpiewając wstąpią na Syjon,
a nad ich głowami będzie wieczne wesele.
Spłynie na nich ukojenie i radość,
a westchnienie i smutek przeminą.
Iz 35, 3-6a.10
Pan króluje, wesel się ziemio,
radujcie się liczne wyspy.
Światło wschodzi dla sprawiedliwego
i radość dla ludzi prawego serca.
Weselcie się w Panu, sprawiedliwi,
i wysławiajcie Jego święte imię.
Ps 97, 1.11-12
Największy z biblijnych poetów, Izajasz, zbawcze działanie Boga przekazuje za pomocą przenośni z codziennego życia. Miewamy znużone ręce i nogi, czy lękliwe serca. Ten Bóg jest Bogiem żywych – wyzwala z ucisku i lęku, napełnia pokojem, wzmacnia i ocala. Leczy on również ślepotę i głuchotę, a serca napełnia radością. Wobec tych obietnic bledną wszelkie nasze zmartwienia. Obyśmy Mu ufali i mieli wiarę jak ziarnko gorczycy – On pragnie naszego ocalenia. Izajasz zapowiada wyzwolenie ludu Izraela z niewoli babilońskiej i radosny powrót do ojczyzny – na Syjon, na którym znajdowała się Jerozolima i świątynia. Jest to zarazem prorocza zapowiedź zbawienia, jakiego dokona Bóg przez swego Syna Jezusa Chrystusa. Jak mówi Psalm 97 weselić się będzie cała ziemia, sprawiedliwi będą się radować darem światła i wysławiać święte imię Pana.
17 kwietnia
Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi.
J 1, 9
Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności.
Jeżeli chodzimy w światłości, tak jak On sam trwa w świetle,
wtedy jesteśmy we wspólnocie jedni z drugimi,
a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu.
Bóg jako wierny i sprawiedliwy nam je odpuści
i oczyści nas z wszelkiej nieprawości.
Jeśliby nawet ktoś zgrzeszył, mamy Rzecznika u Ojca –
Jezusa Chrystusa sprawiedliwego.
On bowiem jest ofiarą przebłagalną
za nasze grzechy i nie tylko za nasze,
lecz również za grzechy całego świata.
1J 1, 5b.7.9; 2, 1b-2
Jan Ewangelista przekazuje znaczenie symboliki światła dla przybliżenia tajemnicy Boga. Bóg, który jest światłością, nie ma w sobie żadnej ciemności, bo Bóg może tylko kochać. Jeżeli trzymamy się Jego światłości, to opowiadamy się po stronie dobra i miłości i jesteśmy we wspólnocie Jego Kościoła. Sakramenty Jego Kościoła oczyszczają nas z wszelkiego grzechu. Bo rzecznikiem naszym wobec Ojca jest Jezus. On z własnej wolnej woli stał się ofiarą przebłagalną za grzechy nasze i całego świata. Okazujmy Mu za to naszą wdzięczność – tak jak jeden z dziesięciu uzdrowionych z trądu – a sprawimy tym radość Panu.
18 kwietnia
Bóg wezwał was z ciemności do przedziwnego swojego światła.
1P 2, 9
A jednak piszę wam o nowym przykazaniu, które prawdziwe jest w Nim i w nas, ponieważ ciemności ustępują, a świeci już prawdziwa światłość. Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć.
1J2, 8-10
Ścieżka prawych jest światłem porannym, wschodzi i wzrasta aż do południa.
Prz 4, 18
W Biblii światłem jest prawe postępowanie – wolne od nienawiści. W światłości trwa ten, kto miłuje rodziców, brata, żonę, męża, dzieci. Odnosi się z szacunkiem do sąsiadów i do tych, z którymi styka się w swej pracy, w pociągu, autobusie, w markecie. Kto nienawidzi – dotąd jeszcze jest w ciemności. Miłość przebaczająca, dążąca do pojednania z szacunkiem dla bliźniego i czyniąca dobro każdego dnia jest prawdziwą światłością. Dobro, z którym się spotykamy w naszej codzienności, przybliża nam Boga, jest jak światło poranne po ciemności nocy. Możemy je otrzymywać – możemy też je dawać. Uczucia mogą być od nas niezależne – miłość w znaczeniu biblijnym t o czynienie dobra.
19 kwietnia
Albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia i działania zgodnie z Jego wolą. Czyńcie wszystko bez szemrań i powątpiewania, abyście się stali bez zarzutu i bez winy jako nienaganne dzieci Boże pośród narodu zepsutego i przewrotnego. Między nimi jawicie się jako źródła światła w świecie. Trzymajcie się mocno Słowa Życia, abym mógł być dumny w dniu Chrystusa, że nie na próżno biegłem i nie na próżno się trudziłem.
Flp 2, 13-16
Paweł Apostoł zwraca uwagę na to, że sam Bóg jest w nas sprawcą chcenia i działania zgodnie z Jego wolą. Otrzymaliśmy dary Ducha Świętego dzięki łasce chrztu. Uzdalniają nas one byśmy stawali się źródłem światła w świecie. Im więcej tych źródeł, tym jaśniej w świecie i tym lepsze życie całych społeczeństw. Wiele małych światełek może dać razem duże światło. Jest to widoczne kiedy wieczorem palą się znicze na cmentarzu. Wtedy te liczne drobne światła dają tyle jasności. Pan Jezus zlecił nam też trudne zadanie – miłujcie nieprzyjaciół waszych. Tylko miłość może przezwyciężyć nakręcającą się spiralę zła, czy może tylko niechęci. Dostępna dla każdego świętość to kultura życia codziennego, kultura modlitwy, szacunek dla naszego bliźniego, pomoc w potrzebie. Dobro czynione przez nas buduje nas i buduje tego, któremu je czynimy.
20 kwietnia
Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza
i szybko rozkwitnie twe zdrowie.
Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie,
chwała Pańska iść będzie za tobą.
Wtedy zawołasz, a Pan odpowie,
wezwiesz pomocy, a On rzeknie: „Oto jestem!”
Jeśli u siebie usuniesz jarzmo,
przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie,
jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu
i nakarmisz duszę przygnębioną,
wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach,
a twoja ciemność stanie się południem.
Pan cię zawsze prowadzić będzie.
Iz 58, 8-11a
Prorok Izajasz wychodząc z realiów codziennego życia swoich rodaków, daje bardzo konkretną radę tym, którzy chcą, by ich światło zabłysło w ciemności. Jaka to jest rada? Podać chleb zgłodniałemu, przestać grozić bliźnim, nakarmić duszę przygnębioną. Dobro uczynione drugiemu człowiekowi rozjaśnia życie obdarowanemu i obdarowującemu. Tak jak wszelkie życie jest darem Boga, tak i okazywanie dobroci i czynione dobro, w Nim mają swoje źródło. Czynienie dobra powoduje realny skutek – rozkwitanie naszego zdrowia duchowego i zdrowia ciała. „Szanuj każdego człowieka, bo Chrystus w nim żyje. Bądź wrażliwy na drugiego człowieka, staraj się znaleźć w nim coś dobrego, uspokajaj i okazuj dobroć” (Kardynał Stefan Wyszyński: ABC miłości społecznej).
http://www.niedziela.pl/artykul/66428/nd/ABC-Spolecznej-Krucjaty-Milosci
21 kwietnia
Bo Pan Bóg jest słońcem i tarczą,
On hojnie darzy łaską i chwałą,
nie odmawia dobrodziejstw żyjącym nienagannie.
Panie Zastępów,
szczęśliwy człowiek, który ufa Tobie.
Ps 84, 12-13
Kiedy Cię wzywam, odpowiedz mi, Boże,
który wymierzasz mi sprawiedliwość.
Tyś mnie wydźwignął z utrapienia,
zmiłuj się nade mną i wysłuchaj moją modlitwę.
Wiedzcie, że godnym podziwu czyni Pan swego wiernego,
Pan mnie wysłucha, gdy będę Go wzywał.
Złóżcie należne ofiary i miejcie nadzieję w Panu.
Wielu powiada: „Któż nam ukaże szczęście?”
Odsłoń ponad nami, Panie,
światłość Twojego oblicza!
Więcej wlałeś radości w moje serce
niż w czasie obfitych plonów pszenicy i wina.
Spokojnie zasypiam, kiedy się położę,
bo tylko Ty jeden, Panie,
pozwalasz mi żyć bezpiecznie.
Ps 4, 2.4-9
Psalmista prosi Boga: Odsłoń ponad nami, Panie, światłość Twojego oblicza! Psalmiści prowadzą nieustanny dialog z Bogiem – oni wiedzą, że Boża światłość to wielki dar, którego doświadczyli w swoim życiu. Autor Psalmu 4 prosi, dziękuje i wielbi całym sobą. Jest cały przed Bogiem i doznaje Jego pomocy. Bóg napełnia go swoją siłą na drogach życia także przez czytanie i rozważanie Pisma Świętego. Czy pracuje, czy śpi, wie, że Pan otacza go swoją opieką. Psalmista doświadczył, że ufając Panu czuje się bezpieczny i szczęśliwy. On dźwiga nas z utrapienia i daje poczucie bezpieczeństwa aż poza śmierć. Jezu Tyś jest światłością mej duszy – niech ciemność ma nie przemawia do mnie już (św. Augustyn – Wyznania XII,10,10).
22 kwietnia
Stanie się na końcu czasów,
że góra świątyni Pańskiej
mocno osiądzie na górskich szczytach
i ponad pagórki się wzniesie.
Nadciągną do niej wszystkie narody,
liczne plemiona pójdą wołając:
„Chodźcie, wejdźmy na górę Pana,
do świątyni Boga Jakuba!
Niech On nas nauczy dróg swoich,
byśmy kroczyli Jego ścieżkami,
bo Prawo wyjdzie ze Syjonu
i z Jeruzalem słowo Pana”.
On będzie rozjemcą pomiędzy ludami,
osądzi sprawy rozlicznych narodów.
Wtedy swe miecze przekują na pługi,
a włócznie swoje na sierpy.
Naród przeciw narodowi nie podniesie oręża,
i nie będą się więcej ćwiczyć do wojny.
Chodźcie, domu Jakuba,
postępujmy w światłości Pana.
Iz 2, 2-5
Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus.
Ef 5, 14
Prorok Izajasz kreśli perspektywę na aktualną sytuację Izraela i zarazem na działanie Boga w całej historii zbawienia. Nastaną czasy kiedy: Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, i nie będą się więcej zaprawiać do wojny. W Europie mamy najdłuższy w historii czas bez wojen dużych i krwawych, jakie miały miejsce w XX-tym stuleciu. W naszym „teraz” mamy mieć stałą dobrą wolę otrząsania się z niechęci i szykowania jakiejkolwiek broni przeciw innym. Dzisiaj Pan wzywa nas do życia twórczego, zwyciężania zła dobrem i wykorzystania naszych talentów – darów Bożych – na dobre słowo przyjaźń, dobroć, pomoc, uczynność. Tajemnica Boga przekazywana jest w Biblii często poprzez promieniowanie światła: „Światło jest w istocie poza nami, nie możemy go uchwycić ani zatrzymać; ale otacza nas ono, oświetla i ogrzewa. Taki jest Bóg: daleki i bliski, nieuchwytny, a jednak znajdujący się przy nas, gotowy być z nami i w nas.” (Jan Paweł II, Jutrznia, Poranna modlitwa Kościoła, Drugi Tydzień, Wydawnictwo Księży Marianów, Warszawa 2003). Ojcowie Kościoła identyfikowali Kościół z „górą świątyni Pańskiej”, z której wyszło słowo Pańskie i do której napływały narody w nowej erze pokoju, zapoczątkowanej przez Chrystusa i Jego Ewangelię. Dzięki temu narody przekuwają oręż na pokojowe narzędzia pracy i odsłania się horyzont pokoju – shalom. Hymn kończy się wezwaniem: Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej.
23 kwietnia
Paweł, skinąwszy ręką przemówił: „A gdy wykonali wszystko, co było o Jezusie napisane, zdjęli Go z krzyża i złożyli w grobie. Ale Bóg wskrzesił Go z martwych, a On ukazywał się przez wiele dni tym, którzy z Nim razem poszli z Galilei do Jerozolimy, a teraz dają świadectwo o Nim przed ludem. My właśnie głosimy wam Dobrą Nowinę obietnicy, danej ojcom, że Bóg spełnił ją wobec nas jako ich dzieci, wskrzesiwszy Jezusa. Tak też jest napisane w psalmie drugim: „Ty jesteś moim synem, Jam Ciebie dziś zrodził” (Ps 2, 7). Tak bowiem nakazał nam Pan: „Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi” (Iz 49, 6). Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie.
Dz 13, 16a.29-33.47-48a
Apostoł Paweł jako pierwszy zaniósł Dobrą Nowinę poganom aż na krańce ówczesnego świata. Mówił im o zbawczej męce Chrystusa jako świadek wiary. Zbawcza obietnica, którą Bóg skierował do Abrahama, była utrwalona przez działalność Mojżesza i proroków, a spełniła się dzięki zmartwychwstaniu Chrystusa. A poganie cieszyli się z głoszonej im przez Pawła Dobrej Nowiny i wielbili Boga. Udział wszystkich narodów w zbawieniu, w światłości Bożej, zapowiada Prorok Izajasz (Iz 49, 6). O tym, że wielbić będą Boga wszystkie narody, mówią też psalmy. Ewangelizacja jako przekazywanie Dobrej Nowiny o zbawieniu, nie może się zatrzymać, jest ciągle potrzebna w życiu każdego z nas i naszej społeczności.
24 kwietnia
Ja tworzę światło i stwarzam ciemności,
sprawiam pomyślność i stwarzam niedolę.
Ja, Pan, czynię to wszystko.
Niebiosa, wysączcie z góry sprawiedliwość
i niech obłoki z deszczem ją wyleją.
Niech ziemia się otworzy,
niechaj zbawienie wyda owoc
i razem wzejdzie sprawiedliwość!
Ja, Pan, jestem tego Stwórcą.
Iz 45, 7-8
Księga Izajasza swą wspaniałą poezją służyła budzeniu prawdziwej wiary w Izraelu. Proroctwa tej księgi przemawiają z wielką mocą i nazywane są też „piątą ewangelią”. Były aktualne w czasach starożytnych i są aktualne do dzisiaj, jako zapowiadające wydarzenia mesjańskie. Przypominają, że tylko w Bogu jest zbawienie – imię proroka znaczy „zbawieniem jest Jahwe.” Zapowiadają nadejście Mesjasza Chrystusa – Światłości.
25 kwietnia
Błogosławiony człowiek, który służy Panu
i wielką radość znajduje w Jego przykazaniach.
Potomstwo jego będzie potężne na ziemi:
dostąpi błogosławieństwa pokolenie prawych.
Dobrobyt i bogactwo będzie w jego domu,
a jego sprawiedliwość będzie trwała zawsze.
On wschodzi w ciemnościach jak światło dla prawych,
łagodny, miłosierny i sprawiedliwy.
Dobrze się wiedzie człowiekowi, który z litości pożycza
i swoimi sprawami zarządza uczciwie.
Sprawiedliwy nigdy się nie zachwieje;
i pozostanie w wiecznej pamięci.
Nie przelęknie się złej nowiny;
jego mocne serce zaufało Panu.
Ps 112, 1-7
Czynienie dobra psalmista porównuje do wschodzenia światła po ciemnościach nocy. Te dobre czyny codziennego życia jak łagodność, miłosierdzie, sprawiedliwość, pomoc potrzebującym, zawierają w sobie światło Boga. W Nim mają swoje źródło. Często pojawia się w psalmach zwrot o „bojaźni Bożej”. Człowiek, który „boi się Pana” to nie człowiek podszyty strachem, lecz zwracający się ku Niemu z szacunkiem, miłością i ufnością, dzięki czemu ma mocne serce. Otrzyma w darze błogosławieństwo od Boga.
26 kwietnia
Jezus odpowiedział: Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata. To powiedziawszy splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny, nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: „Idź, obmyj się w sadzawce Siloam” co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił widząc.
J 9, 3a.5-7
Pan przywraca wzrok ociemniałym,
Pan dźwiga poniżonych,
Pan kocha sprawiedliwych.
Pan strzeże przybyszów,
ochrania sierotę i wdowę,
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.
Ps 146, 8-10
Psalm 146 i werset proroka Izajasza (Iz 9, 1-2a) zapowiadają działanie Boga jako tego, który przynosi światłość. Jezusowi w Jego przepowiadaniu Dobrej Nowiny towarzyszyły cuda przywracania wzroku niewidomym od urodzenia. Przywrócenie wzroku niewidomemu od urodzenia w Ewangelii Św. Jana łączy się z cudem uzyskania przez niego wiary w Jezusa. Te dwa cuda łączą się logicznie w jedną całość – uzdrowienie całego człowieka, jego ciała i jego duszy. Jezus bierze na Swoje ramiona grzechy nas wszystkich, by obdarzyć nas zbawieniem.
27 kwietnia
„A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie”. To powiedział [Jezus] zaznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć. Na to tłum Mu odpowiedział: „Myśmy się dowiedzieli z Prawa, że Mesjasz ma trwać na wieki. Jak Ty możesz mówić, że potrzeba wywyższyć Syna Człowieczego? Kto to jest ten Syn Człowieczy?” Odpowiedział im więc Jezus: „Jeszcze przez krótki czas przebywa wśród was światłość. Chodźcie, dopóki macie światłość, aby was ciemność nie ogarnęła. A kto chodzi w ciemności, nie wie dokąd idzie. Dopóki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości”. To powiedział Jezus, odszedł i ukrył się przed nimi.
J 12, 32-36
Dla Jezusa zbliża się czas męki, czas Wielkiego Piątku, czas Paschy. On ofiarowuje się za swoich prześladowców, za Piłata, za tych, którzy Go oskarżają wiedząc, że jest niewinny, za każdego z nas. Wyraźnie mówi, jaką śmiercią umrze. Zaznacza, że to właśnie On jest światłością, dzięki której możemy stać się synami światłości. Naród Izraela i uczniowie oczekiwali Mesjasza na swoje wyobrażenie jako króla, który podporządkuje Żydom inne narody. Oni widzieli Jego siłę, mądrość i moc i wyobrazili sobie, że wykorzysta je po to, by zapanować nad narodami na wzór królów ziemskich. Chrystus wybiera drogę krzyża, śmierci i zmartwychwstania. Zwycięża w zmartwychwstaniu i tworzy Kościół. Okazał moc swoją w nieoczekiwany sposób, okazał moc Bożą i swoją chwałę.
28 kwietnia
Twoim jest dzień i noc jest Twoja,
Ty światło i słońce utwierdziłeś.
Ps 74, 16
Ty jesteś pełen światła
i potężniejszy od gór odwiecznych.
Ps 76, 5
Sprawię, że niewidomi pójdą po nieznanej drodze,
powiodę ich ścieżkami, których nie znają,
ciemności zamienię przed nimi w światło,
a wyboiste miejsca w równinę.
Oto są rzeczy, których dokonam i nie zaniecham.
Iz 42, 16
Jezus zaś głośno zawołał: ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który mnie posłał. Ja przyszedłem na świat jako światłość, aby nikt kto wierzy we Mnie nie został w ciemności. A jeżeli ktoś słyszy słowa moje, ale ich nie zachowuje, to Ja go nie potępię. Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat potępić, ale aby świat zbawić. Kto Mną gardzi i nie przyjmuje słów Moich, ten ma swego sędziego: słowo, które wygłosiłem, ono to będzie go sądzić w dniu ostatecznym.
J 12, 44-49
Uderza jedność przesłania zbawienia w Starym i Nowym Testamencie. Tak wiele myśli w psalmach i u proroków odnosi się do Chrystusa. On jest już tam obecny jako Słowo odwieczne, jako światłość dla każdego wierzącego. To światło nie znika nigdy i jest nam tak bardzo potrzebne w naszej codzienności. Książęta Izraela uparcie nie chcieli przyjąć nauki Jezusa, choć wiele ksiąg Biblii Starego Testamentu, które dobrze znali, zapowiadało Mesjasza takiego, jakim był Jezus.
29 kwietnia
Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,
bo lud swój nawiedził i wyzwolił.
I wzbudził dla nas moc zbawczą
w domu swego sługi Dawida.
Jak zapowiedział od dawna
przez usta swych świętych proroków,
że nas wybawi od nieprzyjaciół
i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
że ojcom naszym okaże miłosierdzie
i wspomni na swoje święte przymierze,
na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi.
Da nam, że z mocy nieprzyjaciół wyrwani,
służyć Mu będziemy bez trwogi,
w pobożności i sprawiedliwości przed Nim
po wszystkie dni nasze.
A ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego,
gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogi.
Jego ludowi dasz poznać zbawienie
przez odpuszczenie grzechów.
Dzięki serdecznej litości naszego Boga,
z jaką nas nawiedzi z wysoka Wschodzące Słońce,
by oświecić tych, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają,
aby nasze kroki skierować na drogę pokoju.
Łk 1, 68-79
Natchniony Kantyk Zachariasza Benedictus, zapisany w Ewangelii św. Łukasza, odmawiany jest codziennie w porannej Liturgii Godzin. Kantyk wyśpiewał Zachariasz nad Janem Chrzcicielem jako niemowlęciem. To Jan ma zapowiedzieć jako ostatni z proroków nadejście Chrystusa. Zachariasz nazywa Jezusa Słońcem Wschodzącym z wysoka, które zajaśniało by nas odkupić, skierować na drogę pokoju i oświetlić drogi naszego życia. Przywołuje zapowiedzi proroków i wysławia Boga Izraela za Jego zbawcze dzieło, za prowadzenie do dróg pokoju.
30 kwietnia
Rzekł do Marty Jezus: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki, Wierzysz w to?” Odpowiedziała Mu: Tak , Panie! Ja wciąż wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat.
J 11, 25-27
Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia, a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości, jak gwiazdy przez wieki i na zawsze.
Dn 12, 3
Anioł uniósł mnie w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte – Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga. I rynek miasta – to czyste złoto, jak szkło przezroczyste. A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan, Bóg Wszechmogący oraz Baranek. Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą – Baranek. I w jego świetle będą chodziły narody, i wniosą do niego królowie swój przepych. I będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy Pana będą cześć Mu oddawali. I będą oglądać Jego oblicze, a imię Jego na ich czołach. I odtąd już nocy nie będzie. A nie potrzeba im światła lampy, ani światła słońca, bo Pan Bóg będzie świecił nad nimi i będą królować na wieki wieków.
Ap 21, 10.21b-24; 22, 3b-5
Chrystus ukazuje tajemnicę swego zwycięstwa nad śmiercią i tajemnicę Bożego światła. W tej tajemnicy zawiera się wymiar ostateczny bytowania człowieka, pełni Ewangelii, czyli Dobrej Nowiny. Jaśnieje w niej światło, które spływa na całe nasze człowieczeństwo w doczesności. Poprzez swoje zmartwychwstanie Chrystus objawił całą miarę dobra, jakie Bóg zamierzył dla człowieka. Jest to miara przeobfita, dzięki której pierwotny zamysł Boga dla człowieka realizuje się pełniej, niż w zamyśle pierwotnym. W Chrystusie człowiek jest wezwany do nowego życia – życia w Synu – gdyż „chwałą Boga żyjący człowiek” (św. Ireneusz). Mówił o tym wielekroć Jan Paweł II, między innymi w książce Pamięć i tożsamość. U Boga nie ma nocy, więc u Niego nie jest konieczne światło lampy ani światło słońca, jak obrazowo ukazuje Apokalipsa św. Jana. Kiedy Pan jest przy nas, nie lękamy się trudów i przeszkód, lecz podążamy naprzód śmiało i z radością nawet trudną drogą życia.
